یادداشت مهدی جمشیدیان

        شاید در زمان تحریر به دلیل نثر جسورانه، جذابیتش برای مخاطب قابل توجیه باشداما با توجه به تم تکراری، توضیحات اضافی و کسالت آور، شخصیت پردازی ضعیف و... حرفی برای مخاطب امروز ندارد. غالب کاراکتر ها در این داستان، تیپ اند نه شخصیت. مرد مذهبی در ستکار که به محض برخورد با زن  زیبا رو ا ز راه به در می رود. زن نجيب بی زبان  و  مطیع.  زن  زیبا و بی حیا.  استفاده از تیپ بجای کاراکترهای اصلی و پرداختن به جزئیات   و توصیفات بیش از حد غیر ضروری  مخاطب را  خسته می کند. در حالی که هنوز سئوالهای بی جواب در ذهنش در مورد کارکترهایی از قبیل هما در ذهنش بر جا مانده است که شاید استفاده از داستان های فرعی به جای توصیفات غیر ضروری می شد این مشکل را حل کرد.
در نهايت اینکه یکی از پر فروش ترین رمان های ایرانی، پاورقی ای زرد است  با تمی تکراری و پرداختی ضعیف.