یادداشت

        تجربه دوم من از خانم کریستی، بعد از قتل راجر آکروید.
کتاب‌های ایشون از جنبه معمایی که طرح میکنن واقعا جالبه، اما شیوه پرداخت به معما و مخصوصا جواب دادنشون رو دوست ندارم. مدل کتاب‌هاشون حداقل در این دو کتاب اینجوری بوده که قاتل تا یکی دو فصل آخر مخفی می‌مونه و یه‌دفعه به‌طرز معجزه‌آسایی ازش رونمایی می‌شه. 
من دوست دارم توی کتابی با ژانر جنایت، حدس بزنم و سرنخ بگیرم، متاسفانه هیچ‌کدوم از این دو کتاب برام این‌طور نبودن.
توی ده بچه زنگی یعنی این کتاب، من از ده نفر به چهار نفر شک داشتم که دوتاشون شک درستی بود، ولی نه چون سرنخ داده بودن، چون طبق کتاب قبلی حدس می‌زدم چه شخصیتی ممکنه برای خانم کریستی قاتل قابل‌قبولی باشه. به جای اینکه از روی وقایع داستان به حدس برسم، ذهن نویسنده رو پیش‌بینی کردم.
فکر کنم مدل کتاب‌هاشون کلا همينه، سعی می‌کنم از این به بعد بیشتر از معما لذت ببرم و خیلی از اینکه میخوان خودشون در آخر حلال مشکلات باشن ناراحت نشم. به‌عنوان یک کتاب جنایی-معمایی که در اون شواهد و مدارک جنایات بررسی می‌شه و شخصیت‌های متعدد به‌عنوان مظنون درنظر گرفته شده و تبرئه می‌شن، جالبه‌.