یادداشت زهرا سادات رضایی

        خوانش کتابِ همرزمان حسین تمام شد.
چهارماه از شروعِ کتاب می‌گذرد.
من گویی هر روز می‌شدم آن دختر مبارزی که در روزهای اختناقِ ساواک از کوچه‌ پس‌ کوچه‌های تهران می‌گذشت و خودش را می‌رساند به هئیت انصار الحسين؛ پایِ منبر سیدعلیِ جوان.
سال پنجاه و یک، اگرچه رژیم پهلوی حتی رویِ مجلس روضه‌های امام حسین علیه‌السلام هم حساس است ولی سیدعلی با آن صدای رسا و آرامش طنین‌انداز نگاهش، از هم‌رزمان حسین می‌گوید.
آن دسته از حقایق و مفاهیم اسلام را که در جلدی از دروغ و تحریف و فریب و ریا پیچیده شده بود را می‌شکافد و مغز آن را می‌اندازد در کام مشتاقان حقیقت.
سیدعلیِ جوان آنقدر افق نگاهش بلند است که حالا بعد از پنجاه سال هنوز حرف‌هایش تازگی دارد. 
و به قول کاف‌ای ما امروز کجای افق نگاه سیدعلی ایستاده‌‌ایم؟ و در این افق بلند ما کجای دغدغه‌های سیدعلی دیروز و امروزیم؟

#بهترین_کتاب_عمرم