یادداشت 𝔃𝓪𝓱𝓻𝓪

        *درست مثل فیلمش فوق العاده بود. (منطقی تره بگم فیلمش مثل کتابش فوق العاده بود، مگه نه؟!) 
هری پاتر و زندانی آزکابان رو حتی وقتی فیلمش رو دیدم تبدیل شد به سری مورد علاقم... و حالا که کتابشو خوندم عاشق کتابش شدممم. 
میخوام راجع به چند تا چیز که برام بیش از حد تو این جلد قابل فکر بودن حرف بزنم:
اولیش کاراکتر هرماینیه. در نگاه اول هرماینی یه دختره که تنها کاری که میکنه اینه که درس میخونه و برای همینم بهش میگن«باهوش».  درسته، هرماینی باهوشه ولی نه به این دلیل که درس میخونه. باهوشه چون میدونه تنها چیزی که به یک دختر قدرت میبخشه، باعث خاص بودنش میشه، درس خوندنه! 
منظورم این نیست که فقط با درس خوندن یه دختر میتونه موفق بشه، منظورم اینه تو باید تو یه چیزی بهترین خودت باشی، تمام تلاشت رو بکنی تا بتونی خاص و قدرتمند باشی. 
دومین مورد: دیوانه سازها
نمیدونم چرا ولی دیوانه سازها بیش از حد من رو یاد یسری از آدم های اطراف مون انداختند. 
افرادی که وقتی کنارشون هستیم به حدی انرژی منفی ساطع میکنن... که حالت رو به شدت بد میکنن.
و متاسفانه همیشه پروفسور لوپینی نیست که بهمون یاد بده بگیم:اکسپکتو پاترونوم و بعد اون افراد ازمون دور بشن. 
تازه اگه یاد هم بگیریم که چجوری باید بگیم «اکسپکتو پاترونوم» معلوم نیست حتما یک پاترونوس تولید کنه... 
خب بگذریم... 
بالاخره هری داره حقایقی رو راجع به گذشته اش میفهمه و به نظرم از این جلد مشکلات هری و دوستاش توی هاگوارتز وارد سطح جدیدی میشن! 
و این رو هم باید اضافه کنم که نکات خیلی زیادی هستن که تو فیلم بهشون اشاره نشده و خیلی سرسری ازشون عبور شده... برای همینم هست که باید تو اولین فرصت کتاب های هری پاتر رو شروع کنید چون یک ضرب المثل هست که میگه:خواندن کی بود مانند دیدن (چقدر من خلاقم😅) 
بماند به یادگار از بیست و هفتمین روز ۴۰۴