یادداشت محسن خیابانی

        اگر فقط ده درصد داستان‌های ایرانی‌ کیفیتی در حد «فیل در تاریکی» می‌داشتند، من یکی که غمی نداشتم! نویسنده داستانش را از سر تا ته روایت می‌کند، از نمادپردازی‌های مزخرف اغلب داستان‌های ایرانی می‌گریزد. از ما نمی‌خواهد مشکلات متن را در فرامتن حل کنیم. جملات حکیمانه‌ی تهوع‌آور از دهان شخصیت‌ها خارج نمی‌شود. روابط علت و معلولی رعایت شده‌اند. مردم ایران یک مشت بی‌شرف نیستند. مسلمانش آدم است. غیر مسلمانش هم آدم است. رمان جنایی است ولی شخصیت‌ها تقلیدهای کج و کوله از رمان‌های غربی نیستند. آقا مخلص کلام: هم داستان است و هم ایرانی است! مرحبا به قاسم هاشمی‌نژاد!