یادداشت منصوره مصطفی زاده

ده یازده سالم که بود ، مجله همشری بچه ها می‌خوندم،
این داستان باعث شد یاد یکی از قصه های اون بیفتم.
داستان از این قرار بود که دخترکی میخواد نقاشیش رو به پدر و مادرش نشون بده ولی اون ها بهش می‌گن باشه بعدا دخترم ، و دختر حس می‌کنه کم کم داره نامرئی می‌شه و باز  هم هرچی می‌خواد به پدر و مادرش بگه اونا فرصت ندارن ،
در نهایت دختر کاملا نامرئی می‌شه و پدر و مادرش متوجه می‌شن ، سکانس آخر به این شکله که پدر و مادر دور میز نشستن و به کتلت های ماسیده نگاه می‌کنند و با ناراحتی از دخترشون می‌خوان که برگرده و دختر کم کم با هر قربون صدقه مامان  و بابا مرئی می‌شه.
حیف که همشهری بچه ها هم مثل مجلات دیگه درش تخته شد.