یادداشت مینا

        یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه، خیلی خیلی خیلی سیاهه!
حقیقتا بخوام بگم اولش موقع خوندن خیلی بهم فشار اومد و نزدیک بود کتابو بذارم کنار. مخصوصا که نمایشنامه بطور خاص مربوط به ماجرای قتل عام مردم کنگو توسط شاه بلژیک، لئوپولد دومه و خوندن درباره این فاجعه‌ی تاریخی و کمتر شنیده‌شده، همیشه از تحمل من خارج بوده. (اگه دلشو دارین، میتونین تو گوگل سرچ کنین و عکسهای مربوط به کودکان و کارگران دست و پا قطع شده، باغ وحش انسانی بلژیک قرن ۱۹ و غیره رو ببینین.)

خود نمایشنامه چندان جذابیتی نداشت و اگر انقد کوتاه نبود، گمونم ولش می‌کردم. این اولین نمایشنامه‌ای بود که از مارتین مک‌دونا میخوندم که شاید گزینه‌ی خوبی برای شروع نبود (ملکه‌ی زیبایی لینین تو لیستم هست ولی هنوز نخوندمش و امیدوارم بهتر از این باشه).

مطمئن نیستم چرا مک دونا اسم دو تا از نویسنده‌های معروف رو قاطی این فاجعه‌ی تاریخی کرده (هانس کریستین آندرسن و چارلز دیکنز). درسته که «رازی» که برای هر یک از دو نفر تو داستان اضافه کرده، غیرواقعیه ولی تأثیر بد خودشو داره و بعد از خوندن، یجور ته‌مزه‌ی تلخ تو دهن باقی میذاره. باقی اشاراتش به زندگی شخصی آندرسن و دیکنز حقیقت داشتن... و بعله رفتم گشتم تا صحتشونو بررسی کنم و تصویری که از این دو نویسنده داشتم تو ذهنم خراب شد. و این دقیقاً همون دلیلیه که دلم نمی‌خواد برم زندگینامه نویسنده‌ها رو بخونم! حالا تو این نمایشنامه به زور این حقایقو بهم خوروندن و بزور تصویر ذهنیم به باد رفته. خوشم نیومد.

نمیتونم بگم نمایشنامه‌ی خوبی بود یا نه، ولی میتونم بگم من ازش خوشم نیومد، صرف نظر از سیاه بودنش.