یادداشت امیرمحمد سالاروند

        مزخرفات خودبزرگ‌بینانه‌! گفتگوی فیلسوفی دانای کل با معلمی نادان!
مثلاً قرار است اهمیت فلسفه‌ی تعلیم و تربیت را یادآور شود. مثلاً قرار است بداهت امور را به پرسش بگیرد. عملاً چیست؟ استاد فلسفه‌ی تعلیم و تربیت می‌خواهد اعتباری برای خودش بخرد و بگوید ما مهمیم! و برای اثبات اهمیت خودش به شکلی ضمنی جایگاه معلم را کوچک جلوه می‌دهد.
آدم باید خیلی فروتن باشد که از چنین کتاب متفرعنانه‌ای چیز یاد بگیرد. من متأسفانه آنقدر خاکسار نیستم که این‌گونه در برابر حضرت فیلسوف زانو بزنم.
اشارتِ ستایش‌آمیز عبدالکریم سروش به خسرو باقری موجب شد سراغ این کتاب بروم. امیدوارم باقی کتاب‌هایش انقدر ضعیف نباشد. بعضی‌ها واقعاً با فرم‌های نوشتن بیگانه‌اند.