یادداشت نرگس خالقی

                در واقع دارم با خودم کلنجار می روم که در مورد مرشد و مارگاریتا بنویسم...
آنقدر ذهنم را درگیر و آشفته کرده که نمی توانم ننویسم، و دقیقا به همین دلیل  اگر بنویسم متن آشفته ای بیرون می آید... 

شروع داستان جذاب و گیراست، نویسنده شما را با خودش همراه همراه می کند و این کشش تا اواسط کتاب ادامه دارد. شرارت «ولند» و همراهانش خوف عجیبی می دهد. برای منی که کتاب را روزها متنی و شب ها صوتی دنبال می کردم «بهیموت» و «کروویف» و «عزازیل» و «ولند» مهمان خواب شبانه ام می شدند و حتی یکی دوشب در اوج مخوف بودن خواب چشمم را هم ربودند.
نیمه ی دوم کتاب اما جذابیتش را برایم از دست داد. نمیدانم چرا آقای بولگاکف تصمیم گرفت محور شرارت تبدیل به خیر شود؟  آن جایی که ولند تنها در صورت آسیب نرسیدن به مردم مسکو(!!!) به بهیموت اجازه ی سوت زدن میدهد، لبخند تمسخر آمیزی گوشه ی لبم نشست. حتی در دلم گفتم :« مردک تو از همان اول پدر  ساکنان آپارتمان ۵۰ و تئاتر واریته و اهالی خیابان سادووایا را در آوردی حالا مثلا به کسی آسیب نرسد؟!»
بعد از نیمه ی اول جذاب کتاب بهترین قسمت داستان برای من بخش های مربوط به  یسوعا و پیلاطس بود.  
و کمترین جذابیت بخش های مرشد و مارگاریتا! اینکه تمام جنگ خیر و شر ، با عشق ( بخوانید تن فروشی به شیطان) به صلح تبدیل شود اصلا برایم قابل هضم نبود.

پ.ن: اگر میخواستید کتاب را بخوانید از همان ابتدا یک کاغذ و قلم کنار دستتان بگذارید و اسامی شخصیت ها و اسم مستعارشان، حرفه و اتفاق بزرگ آن شخصیت را بنویسید ، کتاب پر است از شخصیت هایی که در آخر همه در یک فصل جمع می شوند و برای درک بهتر وقایع مجبور به ورق زدن صفحات ابتدایی و میانی کتاب می شوید.