یادداشت پرنیان صادقی

        شاید یکی از زیباترین جمله‌هایی که در پادکست‌ها شنیده‌ام و در ذهنم ماندگار شده، این گفته‌ی یونگ باشد:

**زنانگی چیزی بیشتر از مونث بودن است.**

وقتی به رفتارها، روابط و آموزش‌های سطحی و جنسیتی این روزها نگاه می‌کنم، معنای این جمله برایم روشن‌تر می‌شود.

برای من، از همان ابتدا جذابیتِ کتاب یک عمر کار در شجاعت نویسنده بود؛ شجاعتی در به زبان آوردن حقایقی از تجربه‌ی مادر شدن ـ حقیقت‌هایی که بسیاری یا از گفتنش می‌ترسند، یا آن را صرفاً بخشی طبیعی و بدیهی از زن بودن به حساب می‌آوردند.

همان مقدمه‌ی کتاب کافی بود تا یاد جمله‌ی یونگ بیفتم و برای خودم اینطور تعبیر کنم: زن بودن چیزی جدا و فراتر از مادر شدن است.

مادری یکی از بی‌شمار ظرفیت‌های انسانی یک زن است؛ همانند عشق ورزیدن، اندیشیدن… یا انتخاب کردن. اما هرگز آن را به‌عنوان تکه‌ای برای تکمیلِ هویتِ یک زن نمی‌پذیرم.

به‌عنوان مادری که آگاهانه این نقش را انتخاب کرده‌ام، در میان صفحات کتاب خودم و خستگی‌هایم را دیدم؛ خستگی‌ها و در عین حال عشقی که همچنان در منِ مادر جریان دارد. با این همه، با ریچل کاسک هم‌عقیده‌ام که مادر شدن تجربه‌ای‌ست برای یک زن، نه همه‌ی او؛ نه تکمیل‌کننده‌ی هویت او.

به گفته‌ی خودش: «او در این کتاب فقط راستش را گفته است، همین!»
صد البته که همه‌ی مادرها با این کتاب همذات پنداری نخواهند کرد؛ زیرا تجربه‌ی یکسانی ندارند…

و در آخر

زنانگی، نه در مادر شدن و نه صرفاً در مونث بودن خلاصه نمی‌شود؛ بلکه جوهره‌ای‌ست که زن را فراتر از هر نقشِ تحمیل‌شده‌ای تعریف می‌کند.