یادداشت Daydreamer

        لاشه لطیف کتابی بود که توی فضای مجازی یه مدت ترند شده بود و خیلیا درموردش بحث می‌کردن ولی در نهایت وقتی دیدم چند نفر از اطرافیانم که سلیقه قابل اعتمادی داشتن این کتاب رو خوندن، با دوستم تصمیم گرفتیم باهم بخونیمش و صادقانه یه تجربه خیلی عجیبی بود. فکر کنم جزو کتاب هایی شد که تا ابد قراره یادم بمونه و روی داستانش فکر کنم.

اول از همه سبک دارک و گوتیک کتاب واقعا باعث شده نه تنها برای هر رده سنی، بلکه برای روحیه حساس هم مناسب نباشه. به شخصه وقتی تو صحبت افراد می‌دیدم به این نکته اشاره شده با خودم می‌گفتم مگه چقدر می‌تونه فاجعه باشه؟ و فکر می‌کردم شاید چاشنی اغراق اینجا دخیل بوده یا آدم هایی این کتاب رو خوندن که خیلی روحیه حساس دارن ولی جدا و بدون شوخی، کتاب یه سری مسائل رو خیلی باز مطرح کرده و بخش های سانسور شده‌اش هم که به زبان اصلی خوندم از اون مسائلی که ترجمه بیان شده بدتر. به خاطر همین اگر تصمیم گرفتین این کتاب رو بخونین به این نکته حتما توجه کنین.(من به شخصه خیلی اذیت نشدم ولی خب این هم نبود خیلی عادی از کنارش بگذرم و برای همین با خودم گفتم حتما به این نکته اشاره کنم.)

یه داستان پادآرمانشهری با یه ایده‌ای که شاید جدید نباشه ولی همون ایده رو نویسنده تونسته جذابیت ببخشه و همین باعث میشه این کتاب ارزش خوندن داشته باشه. روند کتاب واقعا جالب گیراست، به شخصه کتابو تو سه روز که تقریبا هر روزش چیزی حدود ۶۰ تا ۱۰۰ صفحه خوندم، تموم کردم و این سه روز هم به خاطر این بود که کمی مشغله داشتم وگرنه کتاب اصلا طوری نیست بتونی ولش کنی.گره های داستان، اشاره ها و نکته هایی که مد نظر نویسنده بود خیلی ظریف توی روند داستان ارائه شد و من اینو خیلی دوست داشتم.

تا جایی که سواد من کفاف میده، کاراکتر ها به نظر می‌رسید نماد برخی از قشر ها، افراد، سبک زندگی و... بودن(مخصوصا کاراکتر اصلی، مارکوس) و خود روند داستان، موقعیت هایی که پیش میومد، کاملا جا برای فکر کردن داشت.

درمورد پایان(وای از پایان این کتاب!) من اصلا و ابدا این پایان رو پیش بینی نمی‌کردم، فکر کنم خودش یه پوئن مثبت باشه این پلات توئیست. ولی الان هرچی بیشتر روی پایانش فکر می‌کنم، می‌بینم چقدر هوشمندانه و رئالیسم و صد البته مطابق روند کتاب بوده و چقدر خوب اون مفهومی که نویسنده می‌خواست القا کنه رو رسونده. 

نکته جالبی که از این کتاب به چشمم خورد این بود که از لحاظ پردازش شخصیت یا پردازش مکان(بیشتر هم پردازش شخصیت) واقعا کمترین حالت ممکن به ما اطلاعات داده بود ولی این کمبود به روند داستان لطمه نزده بود.(من به شخصه یه کم اولش گیج بودم، نمی‌فهمیدم چی به چیه ولی به مرور متوجه میشین و چیزی دیگه براتون توی ابهام نمی‌مونه.) شخصیت ها از کمرنگ ترین تا پر رنگ ترین به میزان نیاز به نظرم پرداخته شده بود بهشون و این خودش یه نکته خوبیه. درمورد مکان هم باید بگم که لوکیشن های داخل کتاب خیلی زیاد نبود ولی خب به خوبی اونارو شرح داده( به شخصه عاشق پردازش باغ وحش شدم، به طرز عجیبی به نظرم ملموس ترین مکان این کتاب، باغ وحش بود.)

درکل، خوندن این کتاب نسبتا کوتاه خالی از لطف نیست. فکر کردن روی اتفاقاتی که در این کتاب رخ میده، روی طرز تفکر آدم‌ها، روی تصمیم هاشون، نتیجه‌گیری نویسنده باعث میشه که شما روی مفهوم "انسانیت" فکر کنین و شاید شما با نویسنده موافق باشین و شاید هم نه.