یادداشت Daydreamer

        این کتاب رو به خاطر تجربه نسبتا خوبی که از "قصر سرخ"، کتاب دیگر نویسنده داشتم، انتخاب کردم و به شخصه از این انتخاب پشیمون نشدم چون این کتاب خیلی قوی تر و بهتر از قصر سرخ بود.(برای کتاب قصر سرخ هم یادداشت نوشتم اگر دوست داشتین میتونین اون یادداشت هم بخونین.)

فکر کنم چیزی که از این کتاب به ذهنم میاد اینه که نویسنده چقدر مهارتش بهتر شده، واقعا پیشرفت قلم نویسنده، سناریو پردازی، طراحی شخصیت و مکان و... خیلی از کتاب قصر سرخ بهتر شده بود و به نظرم همین نشون میده نویسنده برای این کتاب وقت بیشتری گذاشته. کلا یه ویژگی جالب نویسنده اینه که از یک رویداد تاریخی با استفاده از منابع معتبر و ذهن خلاقش به روایت تاریخ میپردازه و درواقع یک تیر و دو نشونه، شما یه داستان جنایی خوب رو علاوه بر یک رویداد تاریخی رو در غالب رمان گیرا می‌خونین.

پردازش مکان از قصر سرخ کمتر بود ولی نکته جالبش اینجاست لطمه‌ای به کتاب وارد نکرده این مورد و از لحاظ مکانی خواننده با مشکل مواجه نمیشه

پردازش شخصیت برام یه ویژگی عجیبی داشت و اینم اون بود که شخصیت مرد اصلی(دهیون) روند خیلی خوب و منطقی داشت و کاملا در قالب یه کاراکتر منطقی و قابل درک طراحی شده بود و به مرور توی روند کتاب بیشتر درکش می‌کردین و باهاش ارتباط برقرار می‌کردین ولی شخصیت اصلی زن(ایسول) به طرز اعصاب خرد کننده‌ای کاراکتر دوست نداشتنی داشت. به نظرم این مورد قطعا ضعف یا عدم توانایی نویسنده توی پردازش کاراکتر نیست ولی برام سواله که چرا کاراکتر رو باید اینقدر دوست نداشتنی، کله‌شق، بی اعصاب و کلی پوئن های منفی طراحی کنه و ویژگی های خوبش خیلی کم و تقریبا بروز ناگهانی داشته باشه؟ فقط میتونم بگم که فصل اخر کتاب شخصیت اصلی زن یه جنبه نرمال پیدا کرد و کل روند کتاب یک سری ویژگی های منفی بود که بعضی اوقات بروز ویژگی های مثبت رو داشتیم، همین باعث شد خیلی شخصیت زن اصلی رو دوست نداشته باشم با وجود اینکه یه سری ویژگی های خوبی هم داشت ولی خب مثل کاراکترای قصر سرخ نتونستن نظرمو جلب کنن. گرچه این نکته‌ای که اشاره کردم یه کم سلیقه‌ایه و قطعا ربطی به قلم نویسنده نداره.

یه چیزی که کتاب رو برام دوست داشتنی‌تر می‌کرد این بود که شخصیت های فرعی هم به شدت پردازش خیلی خوبی داشتن، در حدی که مثل کاراکتر اصلی شما می‌تونستین باهاش ارتباط برقرار کنین و باهاشون همراه بشین.

روند جنایی داستان کاملا منطقی و جذاب بود. نحوه دیتا دادن نویسنده باعث شده بود هیجان کتاب از همون اول و حتی تا اخر کتاب حفظ بشه و به شخصه از ارتباط دادن کوچیک ترین دیتاها به پرونده اصلی خیلی خوشم اومد و صرفا نظر شخصیم درمورد این بخش این بود که اگر اون مرحله‌ای که معما حل میشه یه کم هیجان و شکوه بیشتری داشت خیلی بهتر میشد.

درمورد پایانش خب دقیقا مطابق سبک نویسنده بود ولی خب خیلی مورد پسند من نبود بازم ولی ولی پایان این کتاب قطعا از پایان قصر سرخ بهتر بود.

درکل کتاب رو هم به کسایی که از رمان های جنایی لذت میبرن پیشنهاد می‌کنم هم به کسایی که از داستان های تاریخی خوششون میاد، ترکیب این دو ژانر باعث شده این کتاب جذابیت خاص خودشو داشته باشه و قطعا ارزش فرصت دادن رو داره.