یادداشت الهام مطیعیان

        تا قبل از شروع جلد دوم ، کتاب زیاد برام جذابیت نداشت. تولستوی هیچ توضیح و توصیفی درباره شخصیت افراد نمیده که مثلا فلانی آدمی شکاک بود. هرچقدر که جلوتر میرفتم و دیالوگ‌های بیشتر میخوندم ، تازه ناگهان کلیت شخصیت یکی از افراد داستان در نظرم می‌اومد و یک‌دفعه در نظرم رنگ می‌گرفت. و اونوقت بود که کتاب برام بسیار جذاب شد. تازه اونوقت بود که جذابیت گفت‌و‌گوهاشون برام روشن میشد و می‌تونستم حتی از شخصیتی که دارن درس بگیرم. 
این کتاب دوباره یادم انداخت که آدم‌های عالی‌مرتبه و باشخصیت هم ممکنه خیانت کنن و عوضی باشن. آدم‌های خشک و محافظه‌کار هم ممکنه عاشق بشن. 
تولستوی به زیبایی داستان رو همراه با شخصیت‌ها پیش میبره. ممکنه در اول اینطور به نظر بیاد که آنا شخصیت اصلیه. ولی در نظر من چندین شخصیت بودن که هم‌پای هم جلو می‌اومدن و در ذهنم بولد بودن.
درگیری‌های ذهنی و درونی و همینطور بیرونی و بین‌فردی شخصیت‌ها بسیار جذاب و به اندازه بود. طوری که از خواندن هیچ بخشی حوصله آدم سر نمی‌رفت و لذت می‌برد.
چقدر بخش دعواهای زن و شوهری کتاب برام جذاب بود. قشنگ میشد تعمیمش داد به زندگی‌های همین الان و چالش‌های مشترک بین همه. چاره کار هم فقط مردها هستن. اگر به موقع از اشتباهشون برگردن و رفتار درست رو در پیش بگیرن ، زندگی گل و بلبل میشه. اگر روی جهل و نادونی و اشتباهشون پافشاری کنن و لجبازی کنن ، همه دایره افراد دور و برشون بدبخت میشن😂 ذات خلقت همینه. والسلام.
ظاهرا در همه ملیت‌ها و در همه‌ی اعصار و تاریخ، زن‌ها یک‌جور بودن و مردها هم یک‌جور. ولی مردها مدام میگن که نمی‌فهمن زن‌ها واقعا چی میخوان و چی توی سرشونه😂 بابا بشینید چارتا کتاب بخونید. اصلا کتاب داستان هم که بخونید بازم میفهمید. لازم نیست کتاب‌های فلسفی و آموزشی بخونید.