یادداشت الهام قنبری

        بار چندم بود که خوندمش، اما دوستی (صدف خلیفی)در پایان کتاب تحلیلی از کتاب گذاشت که به رسم امانت تمام و کمال خود متن رو میذارم! 
👇👇👇👇👇
سلام دوستان عزیزم
چون احتمال میدم طبق ترجمه ای که خوانش کردیم سو برداشت از پایان کتاب رخ بده، براتون نظر خودم و توضیحی طبق اصل کتاب و ترجمه ی نشر چشمه مینویسم. 
متن اصلی پایان کتاب:او دستش رو باز کرد/گشود. 
ترجمه:او خودش را رها کرد. 
چقدر فرق در مفهوم و تصویری هست که این دو ایجاد میکنند؟ بار معنایی و احساسی کلمات چقدر متفاوتن؟
*طبق متن اصلی کتاب به زبان فرانسوی*، آلن در پایان زنده موند و نویسنده صرفا رِند و زیرکانه پایان کتاب رو نوشته تا چند تا برداشت ایجاد بشه و این آخرین و اصلی ترین شوخی ای بود که توی این کتاب با ما کرد، چرا؟ چون خودکشی و البته مرگ دقیقا به همین صورته، لحظه ای، و غافلگیرکننده؛ مثل مشت محکمی که نمیدونیم از کجا خوردیم!
 همینقدر ناگهانی مرگ و زندگی که از نظرمون دو مقوله ی جدا و متضادن در واقع در هم تنیده شدن. 
و همچنین میخواست ما رو با این رو در رو کنه که با وجود شناختی که از آلن داریم، و اتفاقات و رویدادهای داستان، آیا ما باز هم از هر رویدادی در زندگی بدترین برداشت رو میکنیم یا میتونیم جور دیگه ای به ماجرا نگاه کنیم؟ 
نویسنده در اون لحظه با آلن خواست این حس رو به ما که خواننده ی این کتاب بودیم منتقل کنه و برای انتخاب پایان بندی کتاب دست ما رو باز بذاره و البته همراهش یه چالش برای ما ایجاد کنه که ذهنی که به صورت پیش فرض همیشه بدترین نتیجه رو تصور میکنه رو کمی قلقلک بده و ما رو به سمت بررسی گزینه های دیگه برای پایان بندی تشویق کنه. 

**به نظر من احتمالا سطحی ترین برداشت* از پایان کتاب اینه که آلن خودش رو کشت چون هدفش رو به سرانجام رسونده بود و دیگه رسالتی نداشت. که البته با توجه به ترجمه ی نادرست این برداشت به صورت  ناخودآگاه اولین و تنها چیزی هست که صورت میگیره. 
اما این کار الن کل مفهوم کتاب و کل شخصیت پردازی  خودش رو زیر سوال میبره و تناقض بزرگی ایجاد میکنه که کتاب رو از کتابی درباره ی امید و معنای زندگی بودن، صرفا به کتابی با مفهوم یاس و ناامیدی میبره.
نمیشه با خودکشی به خانواده و جامعه ای که همگی شدیدا suicidal و دارای تمایلات خودکشی حتی تا لحظاتی قبل از پایان کتاب هستن درس و شور و شوق زندگی داد!
بلکه با این کارش همه رو به انجام این کار سوق میده و احتمالا سکانس بعدی بیرون پریدن ونسان از پنجره، فرو رفتن شمشیر توی سینه ی میشیما، خوردن سم توسط لوکریس و ترکیدن سر مرلین میشه. 
از نظر من طبق داستانی که خوندیم، آلن رسالتی نداشت،قدیس و فرستاده ای برای ایجاد تغییر نبود و هیچ قدرت ویژه ای هم نداشت، حداقل از نوزادی تا حدود یازده سالگی که ما همراهش بودیم فقط یه کودک بود که در اثر اشتباه و استفاده خانواده از کاندوم سوراخ به وجود اومد، متولد شد و از بدو تولد به صورت ژنتیکی این ویژگی رو داشت که احساسات و هیجانات منفی رو خیلی کمتر از دیگران حس می‌کرد (توی جامعه ی داستان، الن یه فرد غیر طبیعی از بدو تولد بود نه کسی که از زمانی این هدف رو آغاز میکنه که تغییری ایجاد کنه یعنی خوش بینیش ذاتی بود نه اکتسابی. ) 
لحظه ی آخر هم دستش رو به سمت ونسان، یا مامانش باز میکنه که به آغوش اون ها بره، چون هدفی که بهش رسید، این بود که خانواده ای که همیشه طردش میکردن بالاخره با آغوش باز پذیرفتنش. 
یادآوری میکنم که الن دو تا دست داره و اون یکی با اینکه آسیب دیده به نظر میرسه احتمالا باز هم میتونه تا حدودی حرکتش بده این ما هستیم که تصور رو گذاشتیم که دیگه دستش تکون نمیخوره اصلا! و جز این آلن توی کل داستان به ما نشون داد هر رویداد وحشتناکی ،میتونه پایان متفاوتی داشته باشه
مثل وقتی که شکلات سمی که اون دختر کوچولو از مغازه خرید رو خورد 
یا وقتی که به مرلین سم تزریق کردن ولی بعد فهمیدیم گلوکز بوده 
یا وقتی که جای سم گاز خنده آور به دولت مردها داد!
و همچنین کتاب این رو هم مطرح کرد که خیلی از چیزهای خوب و مثبت هم از طرف دیگه میتونن کاملا مفهوم دیگه ای رو منتقل کنند، 
مثل قاب عکس های سیب روی دیوار مغازه که با زیباییشون مشتری ها رو سرگرم می‌کردند، اما همشون با وجود اینکه سیب نماد زندگی و سلامتیه،در واقع تصویری از آخرین لحظات یک انسان بودند. 
به نظر من مشکل اصلی از ترجمه بود که واقعا نادرست کلمات انتخاب شدند و مترجم دقت نکرده که چقدر مفهوم جمله ی اصلی و ترجمه ی اون میتونند متفاوت باشند.
مفهوم پایان بندی اصلی همونی هست که توی انیمیشن دیده شد و انیمیشن چند سال بعد ساخته و ارائه شده که از بین چند برداشت احتمالی از پایان کتاب، پایان اصلی رو روشن کنه
پس بدونید آلن، امیدی هست که همیشه و هر لحظه، حتی در تاریک ترین لحظات زندگی در گوشه ای از وجود ما میدرخشه و امید حتی اگه از دید مخفی بشه، هرگز نمیمیره و خاموش شدنی نیست چرا؟ چون ذاتا نامیراست. 
توی این تاریکی مطلقی که این روزها زندگیش میکنیم از این پرتو کوچک قلب خودم برای شما و عزیزانتون هر کجای ایران یا جهان که هستید آرامش، عشق و نور میفرستم 🌻✨