یادداشت عطیه عیاردولابی

        وسط گریه و ماتم شهادت سید حسن نصرالله و تلاش برای دوری از جوّ مسموم اینستا، دوری از کلیپ‌های شعاری و آزاردهنده تلویزیون و بحث‌های مثلا کارشناسی متبادرکننده خفت و ذلت، چی آرومت می‌کنه؟
رفتم سراغ کتابخونه و این کتاب رو برداشتم. زندگی‌نامه خودنوشت حاج قاسم که رفیق شفیق سید بود و سید با اون همه جلال و جبروت برای شهادتش مثل بچه مادرمرده گریه می‌کرد.
کتاب مطلب جدیدی برام نداشت جز اینکه کلام و کلمه خود حاجی بود. قبلا از زبون بقیه خونده و شنیده بودمش اما این بار خودش داشت برام تعریف می‌کرد. لهجه کرمانیش رو می‌شنیدم، خنده‌هاش، اخم‌هاش، اون نگاه جبارش رو می‌دیدم و بو و عطرش رو حس می‌کردم. 
غمم رفع نشده ولی دلم آرومه؛ به اندازه همون سالی که وسط پیاده‌روی کوه قاف* تو سالگرد حاجی شنیدم ملت دارن کتلت درست می‌کنن تا ماها رو مسخره کنن. عین خیالم نبود این حماقت و رفتار ابلهانه‌شون. راه امام علی و امام حسن و امام حسین بعد شهادتشون تعطیل نشد که پرشورتر شد. تنها غصه - که کم هم نبود- ظلم رفته بر اونها ، فقدانشون و محرومیت ما از اونهاست.

*کوه قاف: من به کوه صالحین کرمان که محل دفن حاج قاسم و سایر شهداست میگم کوه قاف.