یادداشت sara

        بعد از ۱۲ روز جنگ نمیتونستم کتاب بخونم. تمرکز نداشتم و خیلی ناآرام بودم تا اینکه این کتاب رو برداشتم، ورق زدم و دیدم بله، غرق فلسفه‌ی چای در شرق شدم. نوشیدنی که برای ژاپنی ها تنها یک طعم نیست، بلکه فلسفه است

در این کتاب اوکاکورا به تائوئیسم، بودیسم، ذن و کنفسیسوس‌گرایی پرداخته، به اندازه‌ای که ما متوجه فلسفه‌ پشت نوشیدن چای بشیم ♡

خواستگاه چای چین هست و نویسنده گاهی مراسم چای و نگاه شرقی به زیبایی رو با دیدگاه غربی (که بیشتر به شکوه و کمال علاقه‌منده) مقایسه می‌کنه؛ و از ارزش دیدنِ زیبایی‌های کوچک و گذرا دفاع می‌کنه.
اوکاکورا توضیح می‌ده که هنر ژاپنی، از طراحی خانه چای تا گل‌آرایی، همه ادامه‌ی همون فلسفه‌ی سادگی و احترام به طبیعته.
در نهایت، مهم‌ترین پیام کتاب اینه که زندگی، مثل نوشیدن یک فنجان چای، درباره‌ی حضور کامل در همین لحظه‌ست؛ حتی اگر این لحظه کوتاه و گذرا باشه.


مراسم چای سنتی ژاپنی بسیار زیباست و آدم رو به لحظه‌ی حال برمیگردونه. کی فکرش رو می‌کرد یک فنجان چای ماچا حامل همچین پیام‌هایی باشه؟ بیاید با هم به یک مراسم چای ژاپنی بریم: 🍵

1. میزبان (تِی‌شو) مهمان‌ها رو از قبل دعوت می‌کنه.
قبل از ورود، مهمان‌ها در باغ کوچکی به اسم روجی (باغ شبنم) قدم می‌زنن؛ این باغ نماد پاک کردن ذهن و دل از شلوغی‌های زندگی بیرونه.

2. قبل از ورود به چاشیتسو (اتاق چای)، مهمان‌ها دست‌ها و دهان‌شون رو با آب پاک می‌کنن. این نماد ورود با ذهن و جسمی پاک به فضاست.

3. مهمان‌ها از در کوتاهی وارد می‌شن که باعث می‌شه خم بشن؛ نشانه‌ی فروتنی در برابر میزبان و دیگران.

4. مهمان‌ها برای چند دقیقه سکوت می‌کنن و به توکونوما (فضای ویژه‌ای که طومار یا گل‌آرایی ساده در اون گذاشته شده) نگاه می‌کنن. این خودش بخش مهمی از تجربه است.

5. گاهی قبل از چای اصلی، یه وعده‌ی سبک (کایسکی) یا فقط شیرینی سنتی ژاپنی سرو می‌شه.

6. میزبان خیلی با دقت و وقار چای سبز پودری (ماچا) رو با آب داغ ترکیب می‌کنه؛ هر حرکت با تمرکز و آرامشه.

7. مهمان‌ها فنجان رو با احترام می‌گیرن، کمی می‌چرخونن تا از بخش زیبای فنجان ننوشن (به نشانه‌ی احترام به هنر کوزه‌گری)، و در سکوت می‌نوشن.
کل این روند پر از سکوت و حضور در لحظه است.

به قول اوکاکورا:
«در زندگی و هنر، درک زیبایی در ناتمامی و ناپایداری، ما را به آرامش می‌رسونه.»