یادداشت آتنا ثنائی فرد

                ‌«در انتظار بوجانگلز» واقعاً شگفت‌زده‌م کرد.
‌
▫️اسم و جلد کتاب جذبم کرد که بخونمش و هیچ اطلاعات دیگه‌ای در موردش نداشتم. اول که شروعش کردم از روند یکنواخت داستان تعجب کردم. همین باعث شد که خیلی جذبش نشم و یه چند روزی بذارمش کنار. ولی جلوتر که رفتم، کنار گذاشتنش دشوار شد.
‌
▫️باید تا انتهای داستان خوند. غافلگیرتون می‌کنه: از شیوه‌ی ‌روایت گرفته تا صحنه‌پردازی‌های فوق‌العاده و شخصیت‌پردازی‌ها و جزئیات. همگی به‌اندازه و درستن. همه‌چیز مهیاست برای تجربه‌ای طوفانی و احساسی بین صفحات، پاراگراف‌ها و کلمات. ‌
‌
▫️در انتظار بوجانگلز مثل گریه‌ کردن میون خنده و خندیدن میون گریه‌ست. بارها و بارها. آمیخته‌ای زیباست از شادی و غم. مثل خود زندگی.

▫️می‌ترسم بیشتر از این بگم. اما از اون دست‌ کتاب‌هاست که طیف گسترده‌ای از مخاطبان از خوندنش لذت خواهند برد. نکته‌ی مهم اینه که قبل از خوندنش، سرنخی از روند داستان نداشته باشید. فقط این‌که... داستان زیباییه، خیلی زیبا :)
‌
‌
-‌خلاصه‌ی پشت جلد هم که در واقع بریده‌ای از کتابه، توضیح خوبی از کلیت داستان ارائه می‌ده:

«به خودم گفتم من نیز اندک بهره‌ای از جنون دارم، که عقل حکم نمی‌کند شیفته‌ی چنین زنی شوم، زنی یکسره مجنون، زنی که زندگی مشترک من با او شبیه زندگی مردی چلاق با زنی افلیج خواهد شد، که این رابطه فقط ممکن است لنگ‌لنگان و تاتی‌تا‌تی‌کنان در جهات غریب پیش برود. اما دیگر روی سرسره بودم، پاگذاشته به درون مه، بی‌آن‌که حتی خودم فهمیده باشم، بی‌هشدار، بی‌خبر.»

‌
داستان کوتاهیه؛ ۱۶۸ صفحه. اما به‌اندازه‌ست. اگه از این کمتر یا بیشتر بود، اثرگذاری خودش رو از دست می‌داد. از ترجمه هم خیلی راضی بودم.