یادداشت آزاده شریفی

شریعتی مد روز نیست؟ نباشد. تکرار مکرر است؟ باشد. چرا آدم چیزی که دوست دارد را مدام نخواند؟
چند شب پیش بی‌خواب شده بودم و داشتم نقد محمدمنصور هاشمی بر شریعتی را می‌خواندم -در کتاب دین‌اندیشان متجدد- بعد دیدم نقل قول‌هایی که از شریعتی آورده تا ساده‌دلی و گمراهی‌ و بی‌سوادی‌اش را نشان دهد سرخوشم کرده، لبخند آورده روی لبم و زیر لب دارم بر آن مرد درود می‌فرستم.
چرا خودم را گول بزنم؟

بعد رفتم کتابفروشی. همیشه چیزهایی را ورق می‌زنم که دوستشان ندارم. این بار رفتم سراغ چیزی که دوستش دارم. کتابی از مسعود بهنود خریدم. یکی از آن کتاب‌های بی‌اهمیتش که یک سری یادداشت روزنامه‌ای است برای ۲۰ سال پیش. شروع کردم به خواندنش و دیدم دوباره دارم از خواندن لذت می‌برم، کتاب را از باب وظیفه و باید خبر داشته باشیم و خیر سرمان دانشجوییم دست نگرفته‌ام. دارم واقعاً می‌خوانمش. و چیزی می‌خوانم که این روزها نایاب شده -بر خلاف شعارش که نقل محافل است؛ روایت.
این روزها لذت خواندن را با کتاب دیگری هم تجربه کردم؛ جهل مقدس (اسناد اکبر گودرزی، ایدئولوگ فرقان).
قصه‌ی حسین کرد را تمام کنم. خوش‌حال شدم که مرورتان را خواندم. دایی جان ناپلئون برای من هم عزیز و محترم است. و بازخوانی سنتی در شرف فراموشی‌ است که کاش؛ دیر زیاد آن بزرگوار خداوند.