یادداشت ‫حامد حمایت کار

        وقتی بچه‌تر بودم، مثل خیلی‌های دیگر، هر وقت رازی از دنیای اطرافم را کشف می‌کردم، از خودم می‌پرسیدم چرا دیگران به چیزی که من فهمیدم توجهی ندارند. همیشه دلم می‌خواست برای همه توضیح بدهم، اما هرچه بیشتر تلاش می‌کردم، بیشتر متوجه می‌شدم که نمی‌توانم آن‌طور که می‌خواهم حرفم را منتقل کنم.
گاهی سراغ ادبیات رفتم و گاهی فیلم‌نامه‌نویسی را امتحان کردم؛ شاید بتوانم در قالب هنر چیزی از آنچه در ذهنم می‌گذرد را بیان کنم. مدام فکر می‌کردم اگر آدم‌ها بعضی چیزها را بدانند، دنیا تغییر خواهد کرد.
تولستوی عزیز، از وقتی با تو آشنا شدم و بیشتر در موردت خواندم، دیدم که تو همان کاری را می‌کنی که همیشه آرزو داشتم بتوانم انجام دهم. حرف‌هایی را که گفتن‌شان برای بیشترِ ما سخت است، تو به ساده‌ترین شکل ممکن به دل خواننده می‌نشانی.
 تو این کار را کردی و دنیا تغییری نکرد. شنیده‌ام در آخر عمرت از نوشتن بیزار بودی. شاید از این تلاشت. اما به نظرم در ذهن‌های زیادی حرف‌هایت را نشاندی که شاید روزگاری به کارشان آید.
در یکی از گزارش‌های مطالعه نوشتم که تو در داستان‌هایت اجازه می‌دهی هر شخصیت مسیر خودش را برود و دنیای خودش را پیدا کند. این همان چیزی است که باعث می‌شود انسان‌ها در داستان‌هایت زنده باشند.
درونی‌ترین احساسات‌شان را بی‌واسطه به ما نشان می‌دهی.

از میان همه شخصیت‌هایت، دالی برایم جذاب‌تر بود. شاید کمی عجیب به نظر برسد، اما در او چیزی دیدم که خیلی انسانی و عمیق بود. خیلی زیبا دالی را یکی یکی  با راه‌هایی که نرفته روبه‌رو می‌کنی؛ مخصوصاً آن روزهایی که با آنا و ورونسکی می‌گذراند را خیلی دوست داشتم.

دلم برای داستانت  تنگ خواهد شد.

اما چرا به کتاب چهار امتیاز دادم؟
شاید به خاطر فاصله‌ای که بین نسل من و تو وجود دارد.
شاید هم به این دلیل که بخش‌هایی از داستان بیش از اندازه گسترده شده بود و برای من جذابیت چندانی نداشت. گاهی احساس می‌کردم ریتم داستان کند می‌شود و خسته‌ام می‌کند.

درست است که من آنا کارنینا را خواندم، اما در میانه خواندنش، جنگ و صلحی  برپا شد و همین باعث شد خواندنش چند ماه طول بکشد.

در پایان، از نشر نیلوفر و گیتا داوری عزیز ممنونم که این کتاب را به‌عنوان هدیه سال نو به من دادند؛ هدیه‌ای که شش ماه همراه زندگی‌ام بود.