یادداشت ماه آسمان

        ۱. توی یادداشت هام گفته بودم از اونجایی که کتاب به شدت من رو به یاد فیلم های ژاپنی انداخت(اصلا انیمه علاقه ندارم، پس همون فیلم های ژاپنی به خصوص سامورایی ها و رونین و شوگان و اینا...) دوستش داشتم...
۲.از زاویه‌ی نگاه ۲ دوست فانتزی خوان که بهش نگاه کنم یکی میگه عالی یکی میگه بد، ولی هیچ کدومش نبود، یه کتاب خوب بود.
۳.اساسا مثل اکثر کتابها این مقصد و مبدا نیست که قراره نقش ایفا کنه تو داستان، اصل داستان مسیره، مسیری که قراره شخصیت ها رو به رشد و هدف برسونه(کاری ندارم هدف، هدف شوم یه شینیگامی بود، اینم یه مدله)
۴. مسیر داستان به شدت برام جذاب بود، روایت جنگ ها و ضد و خورد ها انقدر خوب نوشته شده بود که کاملا تصویر میشد(من شیفته‌ی توصیف هستم و این کتاب با وجود  این که توصیف های زیادی نداشت من رو راضی کرد)
۵.شخصیت های کتاب هم خوب بودند، ایتامی،ژیهائو، چن‌لی، بینگ‌‌وی‌ما همه در جغرافیای خودشون قابل درک و پذیرش بودند. ژیهائو شخصیت مورد علاقه ام بود.(اصولا نقش اصلی ها رو دوست ندارم).
ژیهائو شخصیتی بود که خودش رو میشناخت، با همه‌ی ابعاد خوب و بدش و این برای من خیلی جذاب بود، اما در عین حال به دنبال تقدیرش میرفت تا بفهمه کجای شناختش اشتباه بوده.
۶. یکی از ویژگی های جذابش همون بخش اخرش بود که آین به روی گفت چرا همین کار رو با «شمشمیر قرن» نکرد. آین گفت بعضی‌ها رو‌ نمیشه به راه خودت بکشی، اونها در هر حال راه خودشون رو میرن....
ما میتونیم در برابر وسوسه ها مثل شمشیر قرن باشیم،‌میتونیم انقدر قوی باشیم که کسی نتونه ما رو به راه دیگه‌ای بکشونه...
کتاب بهم یادآوری کرد هر چه قدر  بیشتر تو زندگی قوی‌تر باشم و پایبند به اصولی که برام مهم هستن‌، کمتر ممکنه به نابودی کشیده بشم...
اگر شینیگامی نماد شیطان باشه، نقاط ضعف ایتامی و بقیه، نقاط ضعف ادم ها هستن، شمشیر قرن انسان استواری که نمیشه بهش نفوذ کرد، روی آستارا کسی بود که خودش رو به شیطان فروخت...
در کل کتاب جذابی بود و جز یکی دو جا ازش لذت بردم......