یادداشت سیـّ‌علی‌ـد

        متنفرم از اینکه کتاب رو خط خطی کنم و زیر بخش‌هایی که بیشتر دوستشون داشتم خط بکشم، احساس میکنم هم بی‌حرمتی به تمیزی کتابه هم اینکه از کجا معلوم سالها بعد توی خوانش دوباره، بازم همین خطوط و جمله‌ها برام تعیین کننده و مهم باشن؟ اصلا چرا وقتی دوباره به کتاب برمیگردم از قبل تعیین کرده باشم که کجاهاش ارزش بیشتری داره؟ باید به خود ِآینده‌م یا اصن هر کسی که بعدا میاد سراغ کتابخونه‌م (که ایشالا کوفتش بشه!) این شانس رو بدم که خودش کشف کنه، خودش بدون هیچ پیش داوری بتونه کتاب رو ورق به ورق جلو بیاره.

همه‌ی اینا رو گفتم تا به اینجا برسم:
بیخیال همه حرفایی که بالاتر زدم! این کتاب رو باید جوید! باید چند رنگ هایلایتر برداشت و خط خطی ش کرد! این کتاب حرفای قشنگش رو چنان قشنگ میزنه که فرقی نداره موقع خوندنش چند سالت باشه و چقدر بفهمی و چقدر پخته یا خام باشی! خط بکشی یا نکشی فرقی نداره. هر جاییش رو دست بذاری کلمه به کلمه لذت و شور و شادیه! شادی و طراوت قلم سحرانگیر نادر ابراهیمی که عمیقا خوشحالم که تازه این اولین کتابی بود که ازش خوندم و مسیر جذابی پیش رو دارم.

این کتاب، شاهکار بی بدیلی از اون دست ادبیاتی هست که بهش میگن ادبیات مقاومت ‌. ادبیاتی که «به حق» سفارشی میخوننش، ولی این کتاب برعکس، از فرط ِسفارشی نبودن، توی مقدمه‌ش غمنامه مفصلی داره از مصائبی که نویسنده برای نشر داستان میرمهنا داشته. غمنامه‌ای که بیراه نیست که بگیم خودش میتونه کتاب مستقل و زیبایی باشه از تلاش نادر ابراهیمی برای شناسوندن یکی از قله های رفیع وطن‌پرستی و ایران‌دوستی تاریخ ما. میرمهنای دوغابی، سردار بی‌نشان و درجه‌ای که توی پازل حفظ یکپارچگی آب و خاکی که امروز، ایران نامیده میشه سهمی کمتر از آقامحمدخان قاجار نداره.

یک روستایی جنوبی دلاور که با مردمان شهر کوچک بندر ریگ، بدون هیچ حمایت بخصوصی از جانب «دولت مرکزی نداشته‌ی اون سالها»، یک تنه در برابر فوج فوج نیروی غاصب هلندی و انگلیسی، مدافع این خاک می‌شن و نمی‌ذارن ذره‌ای از خلیج فارس و جنوب ایران دست اجانب باقی بمونه. این خاک رو نگه می‌دارن به این امید که توی آینده دستی خم بشه و از روی زمین تاج پادشاهی ایران یکپارچه رو بر سر بذاره. کاری که یکی دو دهه بعد از شهادت میرمهنا، آقامحمدخان قاجار با اون ددمنشی و خشونتی که شنیدیم سرانجام به سرانجام میرسونه و از دل ایران تکه پاره‌ی اون سالها که هر منطقه برای خودش شاهی خودخوانده داشته، ایرانی یکپارچه میسازه.