یادداشت دریا

        برای سومین بار خواندمش.
اولین بار ده دوازده سالم بود و بیشتر از تاریخ فلسفه، به داستانش علاقه و توجه داشتم.
بار دوم بزرگ‌تر بودم ولی حوصله نکردم از جایی به بعد ادامه دهم.
و این بار به لطف همخوانی با گروه خواندنی‌ها کم نیست... تمام شد.
تازگی‌ها موقع خواندن کتاب‌ها وسواس فهمیدن کلمه به کلمه‌اش را دارم. البته که در زمان کودکی، با دغدغه‌های کمتر، تمرکز بیشتری داشتم و سرعت خواندنم خیلی بالاتر بود و بیشتر به فهمیدن کلیت داستان اهمیت می‌دادم، ولی با گذر زمان، نیاز به لمس تک‌تک کلمات در ذهن و قلبم قوت می‌گیرد.

حتما می‌دانید که در دنیای سوفی خلاصه‌ای از تاریخ فلسفه به وسیله‌ی یک شخصیت فیلسوف آموزش داده می‌شود و داستانی کلی دارد که به قسمت‌هایی از آموزش‌های فلسفه هم مربوط است.

از لابه‌لای درس‌ها قسمت‌های جذابی در ذهنم پررنگ‌تر مانده‌اند. مثلا عالم مُثُل افلاطون خیلی برایم جالب بود، عقیده‌ی هراکلیتوس درباره‌ی اینکه وقتی یک نفر دوباره از رودخانه رد می‌شود، نه او همان شخص است و نه رودخانه همان رودخانه‌ی قبلی، دیدگاهش درمورد چیزهایی که به عنوان ماوراءالطبیعه شناخته می‌شود را هم دوست داشتم و این جمله که: یک فیلسوف هیچ‌وقت نمی‌گوید هیچ‌وقت. بخش رمانتیسم را از همه بیشتر دوست داشتم و به موضوع طنز رمانتیک علاقه‌مند شدم. وقتی که در یک داستان یا نمایش، اشاره‌ای می‌شود که از دنیای داستان بیرون کشیده می‌شویم و به یاد می‌آوریم این واقعی نیست. و به همان شکل درمورد زندگی خودمان فکر می‌کنیم. آیا ما هم شخصیت‌های داستانی نیستیم؟