یادداشت لیلا زمانی

سلام
اتفاقا بسیاری از پر حرف و نکته بودن چنین آثاری سخن می‌گویند (به خصوص راجع به آثار سورئال) اما به شخصه این آثار را نمی‌پسندم. نه صرفا مانند یک نوجوانی که مثلا می‌گوید فلان کتاب سلیقه من نیست! بلکه به این دلیل که وقتی مرز بین دیالوگ‌‌نویسی فلسفی و رمان کم‌رنگ می‌شود دیگر قواعد داستان دستخوش تغییر شدید می‌شود و این با آن ساختاری که از کودکی در ما نهادینه شده در تضاد است و بالطبع میزان چسبندگی و انتقال تجربه و احساس نویسنده در قالب داستان گویی شاید به حداقل برسد. هرچند ممکن است برخی شاعرانگی سورئالیسم را موجب کشف و شهودی رویاگونه و فراواقع‌گرایانه بدانند اما باز هم چون ما بیشتر دریافت‌ها و معرفت‌های خود را اینگونه به دست نمی‌آوریم و هر تجربه دستخوش تعابیر و تفاسیر گوناگون است، خیلی نمی‌شود روی فهم هرکسی تکیه کرد ویا حتی فهم واحدی به عنوان فهم مبنا از آن استنتاج کرد و آن را حد وسط دیگر برداشت ها قرار داد. این مسأله وقتی شدیدتر می‌شود که در عصر پست‌مدرنیسم میزان آثاری که در حوزه سینمایی و مکتوب تولید می‌شود و جهان تغییر یافته‌ای از معادلات واقعی را نشان می‌دهد -به‌هر دلیل- افزایش یافته و ما را دلتنگ همان رئالیسم آثار خوش مضمون و کلاسیکی می‌کند که از دل بر می آمد و بر دل می‌نشست.
مختصر و خوب نوشتین🌷