یادداشت امیرعباس شاهسواری

        اولین کتابی که از مرحوم دکتر یداللهی می‌خوانم
همه ما شعر زیبای او را در تیتراژ مدار ۳۶۰ درجه شنیده آیم 
آنهم با فلز خاص صدای علیرضا قربانی
الان که دارم می‌نویسم به این فکر می کنم که اسم اش چقدر استادانه انتخاب شده است. واقعا کتاب یک روز شمار عاشق است که معشوق خود را به مثابه الله اروس، تصور کرده و برایش زبانی شعرگونه خلق می کند...جملات پر از احساس و شور در پاره ای از نقاط اروتیک هستند. جنس این شعرهای عاشقانه با شعرهای امثال صائب و حافظ و ...خیلی مشخص است. مهمترین نکته اش اینکه این اشعار را نمی توان جز معشوق زمینی، برای فرد دیگری سرود.
در تمام مدت خواندن این کتاب، همگان من را عیب می کردند، یکی از دوستان می گفت پول به مواد بدهی  بهتر است، چون جذب بدنت می شود و من در پاسخ به آنها می گویم. من اینها را می خوانم تا بتوانم احساسات خود را بیان کنم و در انقیاد قلم بیاورم و می خواهم مثل شما نشوم، شما که نمی توانید احساسات خود را بیان کنید، چون اگر می توانستید این مسئله را به طنز بکشید، طنز فاخر ارائه می دادید و اگر نه پس حرفی نزنید بهتر است. افشین یداللهی را فارغ از هر نوع جهان بینی و نگاه و سویه های فکری می ستایم
چون او احساس اش را به زیبایی به بند کلمات می کشد. اما بعضی چنان احساسات فاخری دارند اما در بیان آن واژه ندارند و یا اگر دارند
هنر  به درستی کنار هم قرار دادن آن را ندارند...آنها گاهی ضد آن احساسی که در درون خود دارند را بر زبان می رانند، که به جای اینکه محل جذب شوند، محل دفع می شوند....پس قدرت بیان احساس
هنری است که اندک افرادی دارند، که اگر داشتند انسان ها را مسحور و مغلوب نگاه خویش می کردند، و فارغ از جهان بینی خواننده او را در گرداب عمیقی از فهم دورانی قرار می دهند که چاره ای جز نگاه کردن به دنیا، آنهم  با عینک شعر و نویسنده نیست 
یعنی خلق جهانی خود بسنده که دست مخاطب را فارغ از هر نوع نگاه و تفکری، می گیرد و با خود همراه می کند.
و اگر قائل باشیم که هنر نه محاکات است و نه فرم، بلکه بیانی است هنروارانه و هنرگونه
افشین یداللهی به یقیین به آن دست یافته است.