یادداشت فهیمه حدیدی

        به نام مهربان ترین
خیلی بی تعارف کتاب سخت خوان است و سخت خوانی اش از جنسِ " حوض خون". یک روایت از زبان چند ده نفر که خیلی از این روایت ها قصه های تکراری مشترکی دارند. اما جنس آدم هایش با هم فرق دارد و همین ارزش خواندن می دهد! همسران رزمنده ها و بهتر بگویم فرمانده های جنگ همه جور خانمی هستند از درس خوانده و شهری تا نمونه سنتی ترین خانم ایرانی! قصه آشنایی هایشان هم متفاوت است از عقد سنتی دخترعمو و پسرعموها تا آشنایی های مدرن تر از طریق دوستان یا حتی بی واسطه .. این خانم ها که هرکدام خلق و خو و قبل متفاوتی داشته اند یک جا بهم گره می خورند و آن نقطه عطف اهواز است ، ساختمان کیانپارس. خانواده ها در یک اتاق ساکن می شوند و همه زندگی را با هم به اشتراک می گذارند و ساعت غیبت همسرانشان به سبب حضور در جبهه و‌خط مقدم آنقدر زیاد است که می شود گفت مفهوم خانواده برای این بانوان در مقطعی تغییر کرده است. انگار یک خانواده پر جمعیت از زنان ساختمان کیانپارس شکل گرفته ، خانواده ای که در اوج جنگ و روزهای پر تب و تاب به خوبی از پس چالش ها برآمده اند و یادگرفته اند کنار هم باشند. تصویرهای خاصی در کتاب وجود دارد، اما متن ها خام اند. پرداخت ندارند و حتی چینش مخصوصی هم‌به چشم نمی آید. همین مسائل متن را دچار حلقه ای از تکرار می کند ، با این‌حال ارزشش را داشت.