بریده‌های کتاب زهرا بهمنی نیا

بعضی آدم‌ها عین یک گل نایاب هستند، دیگران به وجوه‌شان حسد می‌برند. خیال می‌کنند این گل تمام نیروی زمین را می‌گیرد. تمام درخشش آفتاب و تری هوا را می‌بلعد و جا را برای آنها تنگ کرده، برای آنها آفتاب و اکسیژن باقی نگذاشته. به او حسد می‌برند و دلشان می‌خواهد وجود نداشته باشد. یا عین ما باش یا اصلاً نباش.

عقل، ابزار اندیشیدن و اندیشیدن ،مقدمه تصمیم گرفتن و تصمیم گرفتن، مقدمه عمل کردن است. عمل و اندیشه نیز در کنار هم شخصیت انسان را می‌سازد.

دل در همان جایی توقف می‌کند که چشم، نشانش می‌دهد.

اگر بچه ها شکست را در بازی‌های رقابتی بچشند، آماده شکست در سنین بالاتر هم می‌شوند.

خشونت آنجایی است که تو به آدم‌ها فرصت ندهی تا بشنوند و انتخاب کنند، جایی است که آنها را بیدار و روشن و آگاه نساخته باشی و جایی است که آنها را به جایگاه امنشان نرسانده باشی و اقدام کرده باشی و درگیر شده باشی.

از دست دادن نزدیک ترین کسان و دوستان و آشنایان ناخودآگاه ما را درگیر غم و دلتنگی آنها میکرد و اگر به این حال آگاه نمی شدیم، از بزرگترین نعمتهای زندگی مان لذت نمی بردیم.

... حتی غذایی که میخوردم فقط به نیت سیر شدن و بالا بردن توان جسمی ام نبود، بلکه فکر میکردم غذا خوردن باید به من نیرو بدهد برای رشد تفکر و اعتقاداتم و انسان بهتر بودن

وقتی ذهن به اندیشیدن بی‌هدف مشغول است، توان و نیروی محرک آن پایین است گرایش به سکون دارد و ثمره با ارزشی ندارد.

آدمیان موجوداتی هستند که بی اعتبار با یکدیگر نمی‌توانند حقیقتا انسان باشند، چون اساسا افریدگانی هستند ارتباطی. جلوگیری از ارتباط به منزله تنزل دادن آدمیان است به منزلت اشیا

هر چه آدمیان رفتار فعال‌تری در کاوش موضوعات مربوط به خود نشان دهند، آگاهی نقادانه(سنجشگرانه) خود از واقعیت را عمیق ‌تر می‌کنند.

نقش ما این نیست که با مردم درباره‌ی بین‌مان از جهان صحبت کنیم، یا برای تحمیل این بینش بر آنان بکوشیم، بلکه این است که با مردم درباره‌ی بینش‌های آنان و خودمان گفت و گو کنیم

آدمیان در خاموشی( نبود تفکر ژرف) ساخته نمی‌شوند، بلکه در کلمه، در کار و در عمل اندیشه به وجود می‌آید

آموزش باید با از میان بردن تضاد معلم و شاگردی، و آشتی دادن دو قطب تضاد، آغاز گردد، به طوری که هر دو در آن واحد هم آموزش دهنده باشند و هم آموزش گیرنده

جوانمردی دقیقا عبارت است از نبرد برای نابود کردن عللی که نیکوکاری دروغین را می‌پرورند.

واقعیت عینی اجتماعی به صورت تصادفی به وجود نیامده است بلکه حاصل کار آدمی است، به تصادف هم دگرگون نمی‌شود.

ابلیس گفت: شما چگونه بر ایشان قادر باشید؟ عفریتان گفتند: ما عالمان را از راه علم درآییم و جاهلان را از روی جهل و دنیاداران را از روی دنیا و زاهدان را از راه زهد و آن که ریا کند از جهت ریا.

برخی مانند ورامین میباشند؛ اگر «واو» نباشد، «رامین» می شود که اسم فرد است؛ اگر «راء» نباشد «امین» میشود که وصف است و باز معنا دارد؛ اگر «الف» حذف گردد، «مین» می شود که وسیله جنگی است اگر «میم» حذف شود «ین میشود که واحد پول است و اگر یاء» حذف شود، «ن» (نون) میشود که اسم خوردنی است هیچ حذفی ورامین» را از کار نمی اندازد. معلم خوب نیز در همه شرایط از کار نمی افتد.

باید برای افراد ویژه برنامه‌ی ویژه داشت؛ همانگونه که در بیمارستان، پزشک برای هر بیماری غذای خاصی را توصیه می‌کند.

تدریس و تربیتی موفق است که نیاز فرد و جامعه را حل کند و خیر و برکات بیشتری داشته باشد. باید آموخته‌های فرد، قابل انتقال به دیگران و کمک‌های امدادی او در دسترس باشد.

کار معلم، زدودن غبار غفلت و بیدار کردن انسان خوابیده‌ای است که از گوهر عمر و زندگانی‌اش غافل است.