بریده‌های کتاب sh

زندگی تلخ بود، زهر و تلخ.

-نگذارید حقتان را بخورند می‌فهمید؟ این تنها وصیت من به شماست.

-به قول ایاز با دو دسته نمی‌شود بحث کرد. بی سواد و با سواد.

به او گفتم عشق را باید با تمام گستردگی‌اش پذیرفت، تنها در جسم نمی‌توان پیداش کرد، بلکه در جسم و روح و هوا، در آینه، در خواب، در نفس کشیدن ها انگار به ریه می‌رود، و آدم مدام احساس می‌کند که دارد بزرگ می‌شود.

آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد، و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟ آدم پر می‌شود. جوری که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد، هیچ‌گاه دچار تردید نشود.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود؛ تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود‌. می‌بیند میان این‌همه آدم؛ حسابی تنهاست. یعنی هیچ‌کس را ندارد.

به یاد داشته باش که روزها و لحظه ها هیچ‌گاه باز نمی‌گردند.

مغز من صبح تا شب توی کوره‌پزخانه خشت می‌زند. شب که می‌آید توی اتاق مثل جنازه می‌افتد روی تخت. دمر می‌خوابد و هی فکر می‌کند.

گفت:《 سرم بازار مسگر هاست.》دستش را روی سینه اش گذاشت:《 این جام ایستاده. یک چیزی اینجا مانده که هی حالم را خراب تر می‌کند.》

گفتم: چقدر می‌خواهی کتاب بخوانی؟ گفت: تا صور اسرافیل.

گفت: آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد. گفتم: دنبال چه می‌گردی؟ گفت: خودم.

گفتم:(یک جوان به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخوابد؟) گفت:( یک آدم به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخواند؟)

آدم ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند.