بریده‌های کتاب Samira Words

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم، حسابی تنهاست. یعنی هیچ‌کس را ندارد. آن شب دلم می‌خواست شادی‌ام را با او نصف کنم. مثل یک سیب از وسط نصف کنم تا هر کدامش را که خواست بردارد.

در میانه کتاب «سالخوردگی» اثر سیمون دوبوار آمده است: «از آن پس هر روز می‌کوشم که خودم را به چیزی استوار وصل کنم. می‌کوشم زمان حالی بیابم و آن را مستقر کنم و به آن گسترش دهم. به سفر می‌روم تا دنیای دست‌نخورده‌ای بیابم که زمان بر آن سلطه‌ای نداشته باشد. در حقیقت دو روز سفر و شناختن شهری تازه از شتاب حوادث می‌کاهد. دو روز در سرزمینی جدید، به اندازه سی روز در جایی آشنا که بر اثر فرسودگی کوتاه شده، ارزش دارد. «عادت» زمان را صاف می‌کند. انسان بر روی آن گویی که روی کف‌پوشی بیش از حد روغن خورده، می‌لغزد».

بهتر است زمان زیادی را با سوگواری برای ناکامی‌هایمان هدر ندهیم. چون ناکامی به اندازه کافی ما را مضطرب می‌کند، اما سال‌ها تلاش برای فرار از احساس دردناک ناکامی مان را بیشتر و بیشتر مضطرب و خسته خواهد کرد. جایی برای پرونده‌های نیمه‌بسته را کامل ببندیم تا عذابش کمتر شود. شبیه خداحافظی با آرزویی است که خیلی وقت است تاریخ انقضایش گذشته است. یک خداحافظی سخت اما پایان دهنده؛ پایان دهنده به هدفی قدیمی و اضطرابی قدیمی‌تر. با هر خداحافظی ما آماده سلام‌های بعدی می‌شویم. با هر خداحافظی و قبول اینکه تمام شده، ما به شروع دیگری نزدیک می‌شویم.