بریده‌های کتاب محمد طاها ترابی

تشکیلات یکی از فرائض هر گروه مردمی است که یک هدفی را دنبال می‌کنند. تشکیلات یعنی نظم، یعنی تقسیم وظایف، یعنی ارتباط و اتصال، و زنجیره‌ای کار کردن؛ این معنای تشکیلات است.

تمام پیامبران و عباداللّه الصالحین، همّشان این بوده که انسان صالح را در این زمین به‌وجود بیاورند، حفظ کنند، رشد بدهند و تکثیر نمایند.

پایبندی به اصول، آن چیزی است که در یک جهاد حقیقی شرط لازم است. اول تا آخر بایستی پایبند بود.

اینکه می‌گوییم احیای تفکر اسلامی، یکی از مواردش این است که در مسئله عمل، فکر ما باید زنده بشود، باید بفهمیم اسلام دین عمل است، دین وابستگی‌های خیالی نیست.

شما تصوّر کردید که در این مدارس و دانشگاه‌ها چه چیزهایی به این جوان‌ها یاد می‌دهند؟ تحصیلاتشان خیلی فشرده و جامد است! دیگر چه کار دارند که دنبال دختر مردم می‌افتند یا نمی‌افتند؟! در کدام کلاس دانشگاهی، مفاسد اخلاقی را به بچه‌های شما تذکّر دادند؟! چه در دانشگاه‌ها چه در دبیرستان‌ها...؟!

هی "دلم می‌خواهد! دلم می‌خواهد!" همین‌ها جلوی پیشرفت انسان را می‌گیرد و او را بدبخت می‌کند!

اگر بخواهیم عدالت به معنای حقیقی خودش در جامعه تحقق پیدا کند، با دو مفهوم دیگر بشدت درهم تنیده است؛ یکی مفهوم عقلانیت است، دیگر معنویت.

غایت مجالس عزا و توسل، رسیدن به مقاصد اهل بیت است.

آن شنیدستی که در اقصای غور بارسالاری بیافتاد از ستور گفت چشم تنگ دنیادوست را یا قناعت پر کند یا خاک گور

آنچه در ایم شب‌ها مهم است، احیاء آن به عبادت است و افضل عبادات، مذاکرات و یا تحقیقات علمی است؛ چنانکه سیره‌ی علمای سلف آن بود که کتاب‌های علمی خود را در شب قدر به پایان می‌بردند تا به این دستور عمل کرده باشند.

استاد اسفار ما که فرد مشهوری است، به ما می‌گفت: تو آدم نمی‌شوی، مگر اینکه درس اخلاق بخوانی! حالا من واقعا اوّل خودم را نصیحت می کنم و بعد شما آقایان را که آهای آقایان دانشجو و محصلین عزیز! اگر می‌خواهید همین تحصیلاتتان ادامه پیدا کند، بدانید که علّت مبقیه‌ی آن، علم اخلاق است.

چو عمر از سی گذشتت یا خود از بیست نمی‌شاید دگر چون غافلان زیست* *یعنی وقتی عمر از سی‌سال بلکه بیست سال گذشت، دیگر غفلت کودکانه مورد ندارد.

آدم عاقل حرف مزخرف نمی‌زند، سخن بد نمی‌گوید، مزاح و شوخی بیجا و این حرف‌ها را ندارد. خیلی متین و با ادب و با روی خوش با افراد جامعه برخورد می‌کند.

هر یک از ائمه ما یک لقبی دارد. مثلا امیرالمومنین: علیُّ المرتضی. امام حسن: الحسن المجتبی. امام حسین: سیدالشهداء، و ائمه دیگر: السجاد، الباقر، الصادق، الکاظم، الرضا، التقی، النقی، الزکیّ العسکری. حضرت یک لقبی دارد مخصوص به خود، لقبی که از مفهوم "قیام" گرفته شده است، آن‌که در جهان قیام میکند: اَلقائم. اصلاََ ما حضرت مهدی را به قیام و عدالت می‌شناسیم. هر امامی به یک صفت شناخته می‌شود، این امام به قیام و عدالت شناخته می‌شود.

شش هفته پس از صدور اعلامیه بلفور، انگلیس، بیت‌المقدس را در نهم دسامبر ۱۹۱۷م به تصرف خود درآورد و در یازدهم دسامبر، ژنرال آلنبی فرمانده نظامی انگلیس که خود یهودی بود، وارد بیت‌المقدس شد و در میان مردم اعلام کرد: امروز جنگ‌های صلیبی به پایان رسید!

سه دهه بعد از اینکه هس کتاب روم و اورشلیم را نگاشت، تئودور هرتزل(۱۸۰۶-۱۹۰۴) به گفته خودش در بی‌خبری از کتاب هس، کتاب دولت یهود را نوشت و پس از آنکه با کتاب هِس آشنا شد، گفته بود اگر پیش‌تر کتاب روم و اورشلیم هس را دیده بودم، هرگز دولت یهود را نمی‌نوشتم. بدین ترتیب، هس نخستین نظریه‌پرداز جدی تاسیس دولت یهود بود.

همان اول که ملک‌الموت وارد می‌شود، پیام الهی را می‌گوید: <<عَبدی! ماذا صَنَعتَ فی امانَتی عِندَکَ؟!>> بنده‌ی من در امانتی که به تو داده بودم، چه کردی؟! آیا شکرش را به جا آوردی یا کفران نمودی؟!

البته در بررسی یهودیت، همان‌گونه که پیش‌تر اشاره شد، باید در معنای یهودیت دقت داشت؛ منظور ما از الاهیات یهودی، غالباً یهودیت به معنای سامانه‌ای دینی و الاهیاتی است، نه یک فرهنگ؛ چه یهودیت فرهنگی می‌تواند سکولار یا حتی لائیک باشد.

سید بن طاووس فرمود: ای پسر عزیزم! اگر در دو قلعه محکم متحصّن شوی، از شرّ شیطان ایمن خواهی بود؛ یکی توجه به مقام اقدس حق، یعنی ایمان به پروردگار و یکی هم انقطاع از خلق به حق، یعنی توکّل به پروردگار.

شیطان، بعد از امام زمان(عج) اعلم من فی‌الوجود یعنی داناترین موجودات است؛ مراجع تقلید در رتبه های بعد از او قرار دارند! او همه مسائل و فنون را بلد است. نود و نه راه را برای شما درست می‌کند که اشکال شرعی ندارد ولی در صدمی شما را گول می‌زند، آقاجان!