بریده‌های کتاب دخترخونده‌ی‌کالین‌هوور:)

آدم‌ها فکرمی‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم ما آدم‌ها واقعا وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی. می‌فهمی که بعضی دوستی‌ها ارزشش را ندارد و باید آن‌ها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

نظراتی که دیگران درباره‌ات می‌دهند هیچ ربطی به تو ندارد.

چه عجیب است که هرچه آتش داغ‌تر شود، بیشتر به رنگ آبی درمی‌آید. آبی، رنگ خلیج سرد، رنگ آسمان عصر سرد، رنگ لب‌ها و انگشت‌های یخ‌زده است. من نمی‌توانم نوع گرم آبی را تصور کنم.

خنده‌دار است که سگ‌ها و گربه‌ها ، باطن آدم‌ها را بهتر از خودشان می‌شناسند، این‌طور نیست؟

قضاوت کردن همچنان از مضرترین و نفرت انگیزترین خصایصی است که داریم. قضاوت کردن ما را از متحد بودن دور نگه میدارد و یا اینکه اصلا اجازه نمی‌دهد باهم متحد شویم. قضاوت‌هایمان ما را از زیبایی، خوش‌بینی و دوستی دور نگه میدارد. قضاوت‌هایمان ما را از داشتن روابط عمیق‌تر پ غنی تر دور نگه میدارد چون به ظاهر ماجرا چسبیده ایم. خانم‌ها، باید قضاوت کردن را کنار بگذاریم.

اولین قدم برای حل یک مشکل، پذیرفتن و اعتراف به داشتن آن مشکل است.

زندگی می‌تواند خیلی بی‌رحم و سخت باشد و من بارها خواسته‌ام خودم را از این زندگی خلاص کنم؛ ولی بعد لحظه‌هایی مثل این از راه می‌رسد که یادم ومی‌آورد شادی، هدفی دائمی نیست که همه‌مان سعی می‌کنیم توی زندگی به آن برسیم. شادی چیزی است که گاهی سر و کله‌اش پیدا می‌شود؛ فقط بعضی وقت‌ها، تازه آن‌هم برای مدت خیلی کوتاهی، فقط آن‌قدر که کمک کند به زندگی ادامه دهیم.