بریده‌ کتاب‌های گُمشُـده‌ در حَـرم

"وسوسه راهی است به سوی شرارت "

انسان عجب شاهکاری است! تفکرش عالی است! توانایی های ذهنی اش نامنتاهی است! ظاهر و حرکاتش ستودنی است! کردارش فرشته آساست! درک و فهمش آیتی از خداست! زیباییِ دنیا ست!.....

اکنون، راز من این است. بسیار ساده است. انسان، تنها با چشم قلبش می تواند خوب ببیند. چیز های اساسی، با چشم سر دیده نمی شود!

بی عیب و نقص بودن کسل کننده است! بی عیب و نقص بودن تو خالی است! بی عیب و نقص بودن پوچ است!

نوشتن مثل سفر کردن است و هر کلمه قدمی خواهد بود که مرا هر چه بیشتر در دنیای ناشناخته ای پیش می برد. :)

"خداوند هر که را که می آفریند، قدرت رویارویی با مشکلات را هم به او می دهد."

قضا لبخند زد و قَدَر خندید هنگامی که مادرم به سوی گهواره ام آمد...

لوئیزیانا با انگشت زد به سرش و گفت :" توی کتابِ توی سرم نوشته. بعضی وقت ها از کتاب واقعی بهتره. یعنی، منظورم اینه که بعضی وقت ها به جای کلمه هایی که واقعا توی کتابن کلمه هایی رو می خونم که دلم میخواد اونجا باشن. مامان بزرگ هم همین کارو می کنه".

مهمترین، عمیق ترین و شایع ترین دلیل غم و اندوه، جدایی بود.....

اما تاریکی در قلب آدم ها هم نفوذ کرده بود و ادله و حقایق حالا برایشان چون قصه‌های بچگانه پوچ و بی معنی بود.

وای از روزی که قاضیمان خدا بو سر پل صراطم ماجرا بو بنوبت بگذرند پیر و جوانان وای از آندم که نوبت زان ما بو

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبا ته وینم

شبی خواهم که پیغمبر ببینم دمی با ساقی کوثر نشینم بگیرم در بغل قبر رضا را در آن گلشن گل شادی بچینم

مو آن دلداده ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانم مو آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو روانم

قلم بتراشم از هر استخوانم مرکب گیرم از خون رگانم بگیرم کاغذی از پرده ی دل نویسم بهر یار مهربانم

اگه می دونستی مهربونی چقدر زندگیت رو تغییر می ده، تو هر فرصتی تمرینش می کردی.