بریده‌های کتاب بردیا طهماسبی

رابطه امیلیا و خولیو پر شده بود از حقایق و راز‌ها و اعتراف‌هایی بسیار شخصی، به همین خاطر انگار شریک جرم همدیگر شده بودند

هرچه گشتم در دکان کاسبان عافیت عدل در بالا و پایین ترازوها نبود

چه فرقی می‌کند سهم من عامیِ و شیخ شهر که بیش از پیش می‌گریم که بیش از پیش می‌خندد

بازی روز و شبِ دنیای ما یکسان نبود شاه در شطرنج می‌ماند ولی سرباز نه

طوطی کلاغ شد که رها باشد از قفس خود را اسیر پر و بال سیاه کرد

بگذار مادر، ظرف‌ها را من بشویم شاید، زبانم لال، چاقویی به دستت...

گاهی فرشته بودم و گاه ابلیس یک لحظه کاش جای خودم بودم

مردم اگر از مرگ نمی‌ترسیدند از شهر چه شد که دور شد قبرستان؟

هنگامی که اوضاع بر وفق مراد نیست، انتقاد کردن از خود بسیار آسان است، زیرا در دسترس ترین کار است.

گاهی دوست داشتن خود کمک می‌کند دیگران را هم دوست داشته باشیم.

گَرَم وصال نبخشند خوشدلم به خیال که دل به دردِ تو خو کرد و این دوا دانست

میلیون‌ها نفر به علت سیاست‌هایی که سواد آموزی را نادیده می‌گیرد؛ به حاشیه‌ی جامعه کشیده می‌شوند.

این شهر بزرگ از فروشنده پر است بیچاره کسی که آبرو بفروشد

در شهر، خیابان به خیابان گشتم آن‌قدر که آگهی‌ست آگاهی نیست

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

سخت است لباس مترسک‌ها را به تن داشته باشی و کلاغ‌ها روی اندامت ولوله برپا کنند