بریده‌ کتاب‌های شاداب حسنی

ما در ذن داستانی داریم. اگر به دست چپتان تراشه‌ چوبی فرو برود و درد داشته باشد، دست راستتان چه می‌کند؟ آیا دست راستتان می‌گوید: وای خیلی بد است، امامشکل من نیست؟ نه، البته که نه. دست راست تراشه‌ی چوب را بیرون می‌کشد. این بهم‌پیوستگی است.

وقتی از خودم چیزی به دیگران می‌دهم، احساس میکنم زنده هستم. اتومبیل و خانه‌ام را به کسی نمی‌دهم، اما وقتی لحظاتم را صرف دیگران می‌کنم، وقتی می‌توانم لبخندی بر لبان کسی بنشانم، احساس سلامتی میکنم.

ما می‌دونیم هیشکی هرگز قدرت رو با این نیت که ازش دست بکشه‌، به چنگ نیاورده. قدرت وسیله نیست، هدف به حساب میاد. آدم دیکتاتوری راه ‌نمی‌ندازه که از انقلاب پشتیبانی کنه، انقلاب میکنه تا دیکتاتوری راه بندازه. هدف از سرکوب جز سرکوب نیست. هدف از شکنجه جز شکنجه نیست. هدف از قدرت جز قدرت نیست.

ماهی‌ای بودم درون دریایی در شکم ماهی بزرگتری که خود در دل دریایی بزرگتر غوطه ور بود و به این می اندیشیدم که نکند جهان نیز درون شکم ماهی بسیار بزرگتری شناور باشد و همه‌ی ما ماهیانی باشیم در شکم ماهی دیگری که آن هم در شکم ماهی دیگری است و سپس، خسته از این همه فکر و شگفتی چشم های پولکی‌ام را بستم و خوابیدم...

قصه راهی است برای کِش دادن زمان.