بریده‌های کتاب نِسیان

بوسه، بابا ، تا می‌تونی اونجا بمون، درد از لحظه‌ای شروع می‌شه که چشم‌هات رو باز کنی ، می‌شنوی بابا؟!

زخم‌ها هم‌زمان بر جانم نشستند و یک‌باره تهی شدم از توش و توان . آن‌گاه بود که عالم و آدم به من خندیدند .

وقتی این‌هارا می‌گفتم، انگار با خونسردی قلب خودم را پاره پاره می‌کردم. اما او با من گریه کرده بود، به من گفته بود :« اریک بیچاره‌ی غمگین!»

بعد اریک رویش را برگرداند. چون به من ایمان داشت و من هم به خودم ایمان داشتم. به پاهای من افتاد، از عشق گفت، با دهان مرده‌اش از عشق گفت ...و موسیقی متوقف شده بود ... دامنِ لباسم را می‌بوسید و نمی‌دید که چشمانم را بسته‌ام .

بارنی ناگهان گفت :« تو چه موجود خوب و کوچکی هستی! وای تو چه موجود خوب و کوچکی هستی! بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم خوب‌تر از آنی که واقعی باشی، فکر می‌کنم در خیال منی.» والنسی فکر کرد " چرا الان نمی‌میرم ؟ در همین لحظه ، خیلی خوشبختم "