بریده‌های کتاب معصومه صدیقی

آدمى به اندازه‌اى كه توسعه پيدا مى‌كند دنيا برايش تنگ مى‌شود

اين‌ها براى هفتاد سال برنامه ريزى كرده‌اند، در حالى كه آدمى بيش از هفتاد سال است

يك موقع يقين دارم كه اين جا آب هست، يقين دارم خدا هست، يقين دارم بهشت هست، ولى اين يقين در من اثرى نمى‌گذارد، تنها يقين دارم. اما يك موقع يقين كه هيچ، حتى احتمال مى‌دهم اينجا آب باشد، ولى تشنه هستم، عطش دارم. آنچه حتى احتمالات را بر انسان تأثيرگذار مى‌كند، درك افتقار و احتياج است، نياز است، اضطرار است. آدمى به اندازۀ افتقار و اضطرارش، به احتمالاتش ارزش مى‌دهد و به دنبال آن حركت مى‌كند. حتى ده كيلومتر به دنبال آبى مى‌روم كه احتمال مى‌دهم هست؛ يعنى يقين هم ندارم.

آن‌ها كه با حسين نماندند و آن‌ها كه در خون او پنجه رنگين كردند، بدون احساس و عشق نبودند، ولى كفر و چشم پوشى و يا غفلت و سرگرمى چه كارها كه نكرد

اى عزيز دل من! اى عزيز فاطمه! مى‌بينى كه از كجا تا به كجا آمده‌ام و با شهادت و تجربه و عبرت و حضور دلم، به غيبت تو ايمان آورده‌ام و يافته‌ام كه تو ضرورت ناگزير و بايدِ محتومِ اين منِ تاريخى و اين تجربه‌هاى ديوار و بن‌بست و آزادى و عدالت و عرفان و شكوفايى و پوچى‌هاى چند لايه و عميق و گسترده هستى.

آنها كه آن جريان را نداشته‌اند و به اين مرحله از وسعت وجودى و به اين آزادى از محدوده‌ها نرسيده‌اند، بر فرض از خلق‌ها و توده‌ها حرف بزنند دروغ مى‌گويند. بر فرض از زن‌ها و مردها از برده‌ها و آزادها از هموطن‌ها و بى‌وطن‌ها از كودك و از بزرگسال حرف بزنند حرف‌هايشان دروغ است. آنها كه از خدا عدول كرده‌اند و از اين نور گذشته‌اند، ديگر ارزش ثابتى نخواهند داشت و جز خود محورى، تكيه‌گاهى نخواهند داشت. با اين خود خواهى سخن از انسان دوستى و حقوق انسان‌ها بيش از يك دروغ و فريب نيست.

ما ضرورتى ندارد كه در خودمان چيزى بيافرينيم، بلكه كافى است آنچه را كه داريم جهت بدهيم و رهبرى كنيم.

دشمنى كه اطلاعات ندارد و در تو ديدگاه ندارد، نمى‌تواند با تو بجنگد و اگر شروع كرد ناچار ضربه‌پذير خواهد شد

آنها كه نيازها و رابطه‌ها را نشناخته‌اند به عقل نياز ندارند تا چه رسد به وحى.

آنچه در راه خرج نشود، در خاك دفن خواهد شد.

دلى كه سخت شد ديگر رويشى ندارد و زمينى كه شخم نخورد ناچار سخت مى‌شود. قساوت‌ها از كوچك شمردن‌ها مايه مى‌گيرد، اما اگر بدانيم كه ميكروب‌ها در كوچكى‌شان كارهاى بزرگى انجام مى‌دهند، حتماً آنها را بزرگ مى‌كنيم و از آنها سطحى نمى‌گذريم.

ما ضرورتى ندارد كه در خودمان چيزى بيافرينيم، بلكه كافى است آنچه را كه داريم جهت بدهيم و رهبرى كنيم.

نقش ترس این نیست که عامل رشددهنده باشد. ولی یک بحث دیگر این است که آیا عامل ترس جزء عواملی است که باید برای تربیت کودک یا تربیت اجتماع از آن استفاده کرد یا نه؟ جواب این است: بله، ولی نه برای رشد دادن و پرورش استعدادها بلکه برای بازداشتن روح کودک یا روح بزرگسال در اجتماع از برخی طغیان‌ها.

انتظار نه احتراز، نه اعتراض، كه آمادگى و سازندگى و تقدير و تدبير و تربيت و تشكّل جديد را در دامان خويش دارد.

اگر اکثر مردم زمین را پیروی کنی، تو را از راه حق منحرف می‌کنند. دلیلش این است که اکثر مردم پیرو گمان و تخمین‌اند نه پیرو عقل و علم و یقین

مسئله‌ دیگر این است که عقل و علم باید با یکدیگر توأم باشد، و این نکته بسیار خوبی است. اگر انسان تفکر کند ولی اطلاعاتش ضعیف باشد، مثل کارخانه‌ای است‌ که ماده خام ندارد یا ماده خامش کم است؛ قهراً نمی‌تواند کار بکند یا محصولش کم خواهد بود.

عقل آن وقت برای انسان عقل است که به شکل غربال در بیاید؛ یعنی هرچه را که وارد می‌شود سبک سنگین کند، غربال کند، آنهایی را که به درد نمی‌خورد دور بریزد و به دردخورها را نگاه دارد.

اگر قصد دارین چیزی باشین که نیستین، همیشه شکست خواهید خورد. خودتون باشین. سعی کنین، مانند خودتون نگاه، رفتار و فکر کنین. واقعی ترین کپی خودتون باشین.

هرگز اهمیت زیادِ چیزهای کوچیک رو دست کم نگیر. باید همیشه این رو به خاطر داشته باشی.