بریده‌های کتاب سارا

من یک جمله از ترانه‌ی «شاه» را انتخاب کرده‌ام، آن‌جایی که می‌گوید: «اشک و اشک، اشک و اشک، اشک و اشک، اشک و اشک.»

چرا احساس می‌کنم این‌قدر نازک شده‌ام، انگار که یک‌جور کشیده باشندم، نمی‌دانم می‌فهمی منظورم چیست؟ مثل کره‌ای که آن را روی نان خیلی بزرگی مالیده باشند.

حس کردم توی یک آکواریوم هستم؛ می‌توانستم بیرون را ببینم، مردم بیرون هم می‌توانستند (اگر می‌خواستند) من را در آن تو ببینند، اما آن‌ها و من در دو محیط کاملاً متفاوت زندگی می‌کردیم و نفس می‌کشیدیم.

جنگ واقعی‌ترین چیزی است که می‌تواند وجود داشته باشد، واقعیتی خارق‌العاده که هم درون و هم برون آدم را، مثل روحی شکست خورده، با خاک یکسان می‌کند.

شما دیده‌اید ماهی نعره بکشد؟ چه می‌دانم. شاید هم نعره کشیده باشد اما زیر آب که صدایش درنیامده. خودش هم باورش شده صدا ندارد.

بله که یادم مانده. خوب هم یادم مانده. چی را خوش به حالم؟ آدم که نباید حافظه‌ی خوبی داشته باشد. باید یادش برود. اصلاً آدم که حافظه‌اش کار کند، توی گذشته می‌ماند. خوش به حالش نیست.