این داستان مکزیکی از زبان توچتلی ۷ ساله روایت میشه. پدر توچتلی ( یولکائوت) رئیس یک کارتل بین‌المللی در مکزیکه. از این‌رو توچتلی مجبوره با یک‌سری محدودیت‌ها زندگی کنه که براش سخته. اینکه داستان از زبان یک کودک نوشته شده برای من خیلی شیرین بود. داستان بغایت روان و دوست‌داشتنی‌ست چون حرفهای کودکانه توچتلی در عین سادگی، بسیار عمیق و تأمل برانگیزه. خوندن این داستان ۱۰۰ صفحه‌ای برای من ۱ ساعت و نیم طول کشید.
        

          از اون کتاب‌های جذابی که تهش دلت می‌خواد اطلاعات بیشتری درموردش داشته باشی. نویسنده‌ش رو ببینی و بپرسی ببین این دقیقا چی بود، کی بود، یه کم توضیح بده برام ببینم :))
داستان از زبون یه بچه کوچک تعریف میشه. که تو کل زندگیش فقط 16 نفر رو می‌شناسه. توی یه کاخ همراه باباش و کارگراشون زندگی می‌کنن. و بنظر می‌رسه باباش غول قاچاق مواد مخدره، و برا همین خودشو از همه پنهان نگه می‌داره. این پسر بامزه هم فکرای خودشو داره... درک خودش رو از دنیا... شراکت این نظرا و فکرا باهاش تو این 90 صفحه بهم خیلی خوش گذشت.

----

عاشق این مجموعه نشر آگه م.
        

          اثر قابل توجهی نبود. 
سعی کرده بود عجیب باشد و اتفاقاً بود اما بی دلیل ، یعنی بدون پیام یا مفهوم خاصی .
کمی خنده دار بود .
هیجان و تعلیق و این بحث ها هم که هیچ .
نویسنده به گفته خودش می خواسته در دام  بازی اخلاقیات و آدم بده آدم خوبه نیفتد که همین باعث شده اثرش صرفا روایت یکسری ماجرای مضحک شود بدون هیچ عمقی.
ترجمه ولی عالی .
در مجموع اصلا ارزش معروف بودن و همچنین در مجموعه برج بابل بودن را نداشت .

پ.ن: حیف آمریکای لاتین نیست که آثار اینجوری بیرون بدهد !؟
        

          خوش‌خوان و جذاب 
        

          مدت‌ها بود که از اول تا آخر یه کتاب رو بدون توقف نخونده بودم. سوروسات در سوراخ موش، جذاب، روون و کم‌حجمه.
اسم کتاب – و همین طور طراحی جلدش - جذابه ولی اگه قبلش ندونید کتاب در مورد چیه، احتمالا سورپرایز می‌شید؛ همون طور که من شدم. البته مشخصه که اصلا از این بابت ناراضی نیستم.
کتاب از دید پسربچۀ هفت‌سالۀ رئیس یکی از کارتل‌های مواد مخدر مکزیک روایت می‌شه. قاعدتا این پسربچه نمی‌تونه درک درستی از اتفاقات خشن و ناخوشایند اطرافش داشته باشه. ویالوبوس (نویسنده) از این فرصت استفاده کرده و خلاء بین واقعیت و تصور پسربچه از این اتفاقات - در دنیای ذهنی کودکانه‌ی خودش - رو با چاشنی طنز پر کرده؛ با این طنز تلخ، کتاب خوندنی‌تر و تامل‌برانگیزتر شده.
اگه پس از تموم کردن کتاب، نگران آینده‌ی پسربچه‌ بودید، احتمالا تجربه‌ی مشابه و نزدیکی از خوندن کتاب داشته‌یم.
        

          99 صفحه در ۲ ساعت.

"توی کتاب‌ها هیچ‌چیزی درباره‌ی امروز نیست، فقط گذشته است و آینده. یکی از بزرگ‌ترین نواقص کتاب‌ها همین است. یکی باید کتابی اختراع کند که همان موقع خواندن، به آدم بگوید در لحظه دارد چه اتفاقی می‌افتد". و «ویّالوبوس» به یک معنا در تلاش است تا در زمانه‌ای که تمام پوشش رسانه‌ای مکزیک در گزارش‌هایی از خشونت جنگ مواد مخدّر غرق شده است، همان کتاب را بنویسد.
‌
صدای یک کودک این قدرت را دارد که تمام جنبه‌های احمقانه‌ی زندگی بزرگسالی را زیر پا بگذارد و اگر به خوبی مدیریت شود، می‌تواند برداشت فرد از ایده‌ای را که بد انجام شده است، مجددن اصلاح کند. «خوآن پابلو ویّالوبوس» در «سوروسات در سوراخ‌موش» وظیفه‌ی دشوار برقراری تعادل بین صدای کودک راوی کتابش را در برابر دنیای خشن مواد مخدر بر عهده گرفته است و تلاش می‌کند تا در این فرهنگی که خشونت و وحشی‌گری سورئال آن بر زندگی مکزیکی مسلط شده، پوچی را عیان سازد و وقتی نویسنده‌ای راوی اثرش را در قالب کودکی قرار می‌دهد، باید مقداری خودنمایی هم در کار باشد چون به‌هرحال، برای اینکه بتواند وزن وجودی و نمادین داستان را کنترل کند، کودک باید استعدادی غیرعادی یا درک عجیبی داشته باشد. «ویّالوبوس» با استفاده از صدای یک کودک که معلوم نیست که چند ساله است و خود اشاره کرده است که این امر عمدی بوده، داستان پسر نابالغ یک سلطان مواد مخدر را روایت می‌کند که گاه خنده‌دار و مضحک است و گاه هولناک.
‌
قدرت صدا در «سوروسات در سوراخ‌موش» در این است که چیزی را که بسیار رایج شده است می‌گیرد و با طراوت مشاهداتش، دوباره آدم را شوکه می‌کند. درش هیچ لغزشی وجود ندارد و خواننده بر تمامی مواد و عناصرش کنترل دارد و به قدری فشرده است که ممکن است حتی فضایی کلاستروفوبیک درش به‌وجود بیاید و خب نویسندگان هم که اصولن فضاهای فشرده را دوست دارند.

«توچتلی» تنها پسر کوچک سلطان مواد مخدّر مکزیکی‌ست که به حساب خودش تنها ۱۳ یا ۱۴نفر را می‌شناسد که اگر به زعم خودش "جنازه‌ها" را هم حساب می‌کردیم این عدد به مراتب بیش‌تر می‌شد؛ چنین است زندگی پسر یک سلطان مواد مخدر که ثروتمند و خشن است و به‌طرز قابل فهمی پارانوئید. زندگی از ترس جان آن‌ها در قصری در میان ناکجاآباد، دلیل انزوای «توچتلی» و همچنین تخیل و گرانش او می‌شود که ترکیب جادویی آن‌ها باعث می‌شود خواندن این نوولا برای خواننده‌اش تجربه‌ای شگفت‌انگیز شود.
نوشتن متنی قانع‌کننده با صدای یک کودک، به‌ویژه چنین کودک عجیب و غریبی، دشوار است اما «ویّالوبوس» در تفسیر استثنایی‌اش بر این مهم فایق آمده است. صدای راوی هرگز تحت‌تأثیر خصلت‌های کودکانه قرار نمی‌گیرد، و نیز هرگز مانند یک لنز مخصوص تماشای دنیای بزرگسالان به کار گرفته نمی‌شود و آهنگ نثر و آسیب‌پذیری این پسربچه، داستانی ویران‌گر را خلق می‌کند.
‌
«سوروسات در سوراخ‌موش» یکی از آن کتاب‌هایی‌ست که به‌طور کامل پوچ بودن شیوه‌ی زندگی‌ای را به تصویر می‌کشد که باعث مرگ و ویرانی بسیار شده است. صدای راوی و طنز موجود در آن محبت‌برانگیز هستند، اما همچنین این قدرت را دارند که از انسان جلوه دادن گانگسترها جلوگیری کنند. آن‌ها فقط موجوداتی هستند که طبق فیلم‌نامه عمل می‌کنند. «ویّالوبوس» گفته است که این کتاب را ابتدا از نقطه‌نظر پدر راوی نوشته بوده است ولی جواب نداده بود و اگر او این کار را انجام می‌داد، کار بسیار دشوارتری در پیش می‌داشت و علاوه‌براین، احتمالن کتاب او به جای تبدیل شدن به یک رمان تازه و هیجان‌انگیز، در موج جزرومدّ ادبیات مواد مخدّر قرار می‌گرفت.
        

          از کتاب‌های "نخوندی هم نخوندی."

بد نبود. خشونت داشت. و چون از زبان یه پسر بچه بود، طنز هم داشت.
        

          سوروسات در سوراخ موش (نشر چشمه) مجموعه برج بابل _ سری۲ 
داستان از زبون یه پسر بچه ی کوچیک روایت میشه و در نقدی خوندم که با زبون طنز آمیز نوشته شده ، اما هرچقدر تو داستان پیش رفتم هیچ اثری از " زبان طنز آمیز" پیدا نکردم نه تنها طنزی در کار نبود بلکه فضا سیاه و تاریکتر می شد. (شاید طنز آمیز برای توصیف اثر مناسب نباشه و خواننده رو به گمراهی بکشه حتی من با عنوانش هم مشکل دارم و به نظرم اسم قبلیش(در قعر لانه ی خرگوش با توجه به اسم بچه که به معنای خرگوش هستش، معنی و مفهوم بیشتری داره)) 
به هر حال، این فضای تاریک و مهیب  با زبون روایت ساده و بی غل و غش و گاهی شیرین کودک در تضاد قرار میگیره و داستان حتی سیاه تر از اونچه که هست خودشو نشون می ده. 
. زبون روایتش رو دوست داشتم و قابل باور بود که جملات و کلمات انتخاب شده از زبون یه کودک روایت بشه...
در کل یاد کتاب اول از مجموعه ی دوقلوهای آگاتا کریستوف افتادم هر دو داستان یه جورایی به این اشاره داشتن که بچه ها چطور به اتفاقات و سیاهی های اطرافشون خو می گیرن و برای اینکه ضربه نخورن راهی تلخ و نامتعارف  برای بقا و دووم اوردن تو شرایط سخت ابداع می کنن. وجه مشترک خیلی کوچیک دیگه ای هم با اثر معروف تر طبل حلبی (گونتر گراس) پیدا کردم . اونجایی که کودک در هر دو داستان بعد از روبه رو شدن با مرگ به بینش تازه ای دست پیدا می کنه و اگرچه اسکار طبل حلبی به پذیرش می رسه و "بزرگ" میشه اما توچتلی مثل دوقلوهای کریستوف سپری زمخت برای محافظت از خودش درست می کنه و به ظاهر "مرد" میشه. عمق شکاف در روان اسکار(طبل حلبی)  به نظر عمیقتره و در نهایت، این تلاطم به ارامش می رسه در حالی که توی دو داستان دیگه پایان، تازه شروع آشوب و ماجراست.
پایان داستان سوروسات پایان نیست به نظر می رسه آغازه و این آغاز با جمله ی پدرش " تو هم یه روز با من باید همین کارو بکنی"  شروع میشه و ادامه به عهده ی خواننده گذاشته شده.
جدا ازین ها مشکل اساسی که این داستان داشت این بود که به نظر می رسید یه دفتر خاطرات یا گزارش باشه و برای داستان بودن چفت و بست درستی نداشت و یعنی خیلی کاراکترا می تونستن نباشن و بودن . بارزترینش کاراکتری مثل کچویی بود که اومد و رفت و اگه نبود و حذفشم می کردی طوری نمی شد.   (البته اگه سانسوری تو نسخه ترجمه وجود نداشته باشه!)
دو کتاب دوقلوها و سوروسات هرچند کودکانه روایت شدن اما درون مایه های کاملا بزرگسالانه دارن . 
کتاب سوروسات  ۱۰۰ صفحه است و خوندنش بیشتر از یکی دو شب طول نمی کشه. کتاب صوتی این اثر تو رادیو گوشه با صدای اطهر کلانتری هم  تهیه شده و در پلتفرم های مختلف قابل دسترسی ه.    
        

          کتابی بی معنی و مفهوم که به هیچ وجه ارزش وقت گذاشتن و خوندن نداره
        

          نخوندی هم نخوندی... همین
        

          مرموز مثل یک ژاپنی لال.
        

          ماجرا از زبان یه پسربچه‌ روایت میشه که پدرش گنگستره و درگیر ماجراهای کارتله. بهم ریختگی سیستم کسب و کارش روی زندگی پسر تاثیر میذاره. دیدن قتل و اتفاقات ناگوار باعث میشه پسر بچه دچار آسیب روانی بشه. 
درواقع کتاب یه برش کوچک از زندگی این بچه‌است و ما تو دنیای ذهنی و کودکانه‌اش راه میریم. دنیایی که پر از تناقضه و با مسائل غیرنرمال دنیای بزرگسالانه قاطی شده.
کتاب دلنشینی بود. 
منم عاشق اسب‌آبی و گوش‌های کوچیکشم🫠 در نهایت با یه سوال تنها موندم که سرگذشت این پسر چی میشه ولی خب...فکر می‌کنم از پس زندگیش بربیاد. نگرانش نشدم. کنجکاو شدم فقط.
        

          کوتاه، بامزه، داستان آمریکای لاتین و در قطعی جذاب!