بریده‌ کتاب‌های Khatoon

«داری منو به شام دعوت میکنی؟» «آره.» «چرا؟» «چون اگه منتظر می موندم تو منو دعوت کنی،باید تاآخر عمرم صبر میکردم!»

« میخواهم به کافه بروم و با تو بنشینم . میخواهم سفارش چیزی را بدهی که من هرگز قبلا نخورده ام و سپس در موردش دستم بیندازی و میخواهم پیاده راه بروم ؛ هر جایی ، به طور خاص هیچ کجا ، برای ما که با هم مخالفت کنیم. »

چیزی که برای گریس ، افت ناگهانی دما ، تاریکی آسمان و غرش آرام رعد ، آرامش و آسودگی را تداعی میکرد . او باران را بوییده بود .

مشغول نگه داشتن دستاتون باعث از بین رفتن اون حواس پرتیا می شه.

او بازویش را به سمتم گرفت. «آماده ای بریم؟»

«منو آدام صدا کن»

صدایی از پشت سرمان گفت : «منم دقیقا دوست دارم همینو بدونم» من رویم را برگرداندم و کارآگاه ترودیو با عصبانی ترین حالت چهره ای که تا به حال در صورت یک آدمیزاد دیده بودم ، آنجا ایستاده بود.

« درست شنیدم که بابات تورو بادوم زمینی کوچیک صدا کرد ؟»

_ این حقیقت که ادم ها فقط اونقدر خوبن که زمونه میزاره خوب باشن . تو به طور ذاتی خوب نیستی و من هم بد نیستم. ما فقط با ورق هایی بازی میکنیم که زندگی دستمون داده. پس زندگی تورو توی این وضعیت گذاشته و این کارت هارو داده بهت . خب حالا یه پسر خوب چیکار میکنه ؟ بیل ، مسئله زمین زدن هواپیما نیست. موضوع سر انتخابه. موضوع اینه که ادم های خوب ببینن ، فرقی با آدم های بد ندارن.

جف حرفم را قطع کرد و من منتظر داستانش شدم. در عوض خندید . آرام به بازویم مشت کوبید و گفت: (( خب، به گمونم من یه چیزی یاد گرفتم. هر وقت به شغلم حس بدی داشتم میتونم با یه جراح مغز و اعصاب صحبت کنم تا روبه راه شم. ))