بریده‌های کتاب سیدصالح

پاینده باد اول مهری که جمعه است

عکسی زنده و سخنگو، که معنویت و جاودانگی را در بطن خود به ودیعت داشت.

ابراهیم:... تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها گره بسیاری از مشکلات ما را گشود. دشمن به خاطر نداشتن ایمان، از نیروهای ما می ترسد.

رفتار او (ابراهیم) ما را به یاد جمله معروف شهید رجایی می‌انداخت؛《به نماز نگویید کار دارم، به کار بگویید وقت نماز است.》

کاری کم دردسر را رها کرد و به سراغ کاری پر دردسر رفت، با حقوقی کمتر! (معلمی) اما به تنها چیزی که فکر نمی کرد مادیات بود. می گفت: روزی را خدا می رساند. برکت پول مهم است. کاری هم که برای خدا باشد برکت دارد.

ابراهیم می گفت: ... باید در مدارس فعالیت کنیم، چرا که آینده مملکت به کسانی سپرده می شود که شرایط دوران طاغوت را حس نکرده‌ اند! وقتی می دید اشخاصی که اصلا انقلابی نیستند، به عنوان معلم به مدرسه می روند خیلی ناراحت می شد. می گفت: بهترین و زبده ترین نیروهای انقلابی باید در مدارس و خصوصا دبیرستان ها باشند!

یزید پس از مراجعت به شهر شام و اطلاع از مرگ پدرش و خواندن وصیت نامه او چنان سرمست باده ی غرور و حکومت بود که بدون توجه به سفارشاتی که در وصیت نامه آمده بود فورا با نوشتن نامه ای به ولید ابن عتبه که آن روز حاکم مدینه بود از او خواست از (...) و خصوصا حسین ابن علی (ع) بدون هیچ گونه مسامحه و گذشت بیعت گرفته و برای من ارسال کنید و اگر سرپیچی کردند سر آن ها را جدا کن و برای من بفرست.

طبق گزارشات تاریخی هنگام مرگ معاویه، یزید در شام نبود لذا معاویه عبارتی را به عنوان وصیت نامه برای یزید بجای می گذارد و آن عبارت از نتائجی بود که معاویه با تجربه ای چندین ساله از حکومتش به فرزند نابکار خود می آموزد. او نوشته بود من زمینه ی سلطنت تو را فراهم کرده ام و از همه ی اشخاصی که دارای نفوذ بوده اند برای استحکام حکومت تو بیعت گرفته ام از این جهت آسوده باش و کسی با تو مخالفتی ندارد مگر چهار نفر که آن ها در هیچ شرایطی با تو بیعت نخواهند کرد و آنان عبارتند از: (...) 4- اباعبداللّه الحسین ابن علی (ع) و او شخصیتی است بسیار شجاع و بزرگوار، با توجه به مقام و منزلت خودش و جایگاهی که جدش رسول خدا (ص) در دل مردم دارد بسیار مورد احترام عموم مسلمین است و تو مبادا با او در ستیز و جنگ وارد شوی بلکه در مقابل او با مسالمت رفتار نما (...)

آقا ابرام ممنونم، تو بعد از شهادت هم دنبال حل مشکلات مردمی.

خاطره‌های کودکی به ذهنم هجوم آورده بود. روزگاری با ریحانه هم‌بازی بودیم و حالا پسندیده نبود که حتی نگاهش کنم. دیگر آن کودکان دیروز نبودیم. گذشت زمان با آنچه در چنته داشت، بین ما دیواری نامریی کشیده بود.

[وقت نماز ظهر عاشورا] تیری به حسین علیه السلام رسید که سعید‌بن‌عبدالله حنفی بدن خود را سپر امام کرد و ایستادگی نمود و با جان خود، از امام محافظت می‌کرد و کوتاهی نکرد و کنار نکشید تا به زمین افتاد و در آن حال می‌گفت: خدایا، آن ها را لعن کن، به همان لعنی که عاد و ثمود را لعن کردی. خدایا، به پیامبرت سلام مرا برسان و به او از این دردی که از این زخم ها بر من وارد شده، خبر بده که من در یاری فرزند پیامبرت ثواب تو را می‌خواستم. سپس جان به جان‌آفرین تسلیم کرد؛ رضوان خدای بر او. بر بدن او جز زخم‌های شمشیرها و نیزه‌ها، سیزده تیر بود.

من همیشه مبهوت این رابطه‌ام. گاهی احساس می‌کردم که رابطه حسین با علی اکبر فقط رابطه یک پدر و پسر نیست. رابطه یک باغبان با زیباترین گل آفرینش است، رابطه عاشق و معشوق است. رابطه دو انیس و همدل جدایی‌ناپذیر است. احساس می‌کردم رابطه علی اکبر با حسین فقط رابطه یک پسر با پدر نیست. رابطه ماموم و امام است. رابطه مرید و مراد است. رابطه عاشق و معشوق است. رابطه محب و محبوب است و اگر کفر نبود می‌گفتم رابطه عابد و معبود است…

ابراهیم خندید و گفت: ای بابا، همیشه کاری کن که اگه خدا تو رو دید خوشش بیاد، نه مردم.

(راوی: برادر شهید) وقتی در راه برگشت صحبت می‌کردیم (شهید ابراهیم هادی) گفت: آدم باید ورزش را برای قوی شدن انجام بده، نه قهرمان شدن. من هم اگه تو مسابقات شرکت می‌کنم می‌خوام فنون مختلف رو یاد بگیرم. هدف دیگه ای ندارم. گفتم: مگه بده آدم قهرمان و مشهور بشه و همه بشناسنش؟! بعد از چند لحظه سکوت گفت: هرکس ظرفیت مشهور شدن نداره، از مشهور شدن مهمتر اینه که آدم بشیم. آن روز ابراهیم به فینال رسید. اما قبل از مسابقه‌ی نهایی، همراه ما به خانه برگشت! او عملا ثابت کرد که رتبه و مقام برایش اهمیت ندارد. ابراهیم همیشه جمله معروف امام راحل را می‌گفت:《ورزش نباید هدف زندگی شود.》

(بخشی از مقدمه) در خاطره تاریخ پیش از ظهور اسلام، جوان ایرانی با صفت های مردانگی، قهرمانی، میهن دوستی و... جلوه گری می کرد. پس از ظهور اسلام با آموختن درس های دیگری چون ایثار، پاکی، نجابت، صداقت، دیانت، شهادت و... که از اهل بیت (ع) فرا گرفته بود، موجب درخشیدن نام جوان ایرانی بر تارک آسمان فضایل گردید. تا جایی که گردنکشان ملیت های دیگر، لب به اعتراف گشوده و مرحبا گویان نامشان را می‌برده‌اند. دوره انقلاب اسلامی و برهه دفاع مقدس گواه این مدعاست.