بریده‌های کتاب ساحل عابدی

چرا فکر می‌کنی انسان‌ها دنیا رو نابود کردن؟» «چون اسم انسان‌ها با نابودی پیوند خورده. انسان‌ها هر جا برن با خودشون نابودی می‌برن. همه چیز رو نابود کردن، فقط بدبختی و نابودی برای ما گذاشتن.»

هر لحظه احساس می‌کنم زیر پایم خالی خواهد شد و به اعماق تاریکی فرو خواهم رفت؛ تاریکی که از جنس تنهایی و غربت است.

کلمات سنیور اورامی دنیایی کوچک و کنترل شده را بنا میکند که پُر از شکاف است؛《 دنیایی که شاید با یک کلمه نامتناسب تَرَک بردارد.》

برگشتن به این دنیا به عنوان یک درخت، خیلی باحال است.

کلمات گاهی اوقات آدم را معذب میکنند.

هیچ‌چیز ترسناک‌تر از دیدن داغون شدن پدر و مادرم نبود.

با هر لحظه‌ای که از دست می‌دهیم یک قدم به مرگ نزدیکتر میشویم و به سمت دنیایی قدم برمیداریم که با ما سر جنگ دارد.

فرقی به حالمان نمی‌کند که چطور انتخاب کردیم زندگی کنیم؛ زیرا هر دو درنهایت خواهیم مرد.