بریده‌ کتاب‌های 𝓈𝒶𝓃𝒶

اما خانه به تسخیر ارواح در نیامده بود، تنها سه فرد غمگین درونش بودند که سعی داشتند مثل سابق به زندگی‌شان ادامه دهند.

برای شرمگین بودن و عذاب کشیدن در برزخ، لازم نیست که تو مرتکب قتل شده باشی. اگر دلی را شکسته باشی، اشکی را در آورده باشی، عذاب می‌کشی.

هرگز فکر نکنید اعمالی که در زمین انجام می‌دهید محو می‌شود. هیچکدام از اعمال‌تان از بین نمی‌رود. هر کاری که تاکنون در این دنیا انجام داده‌اید، الان در آن عالم هست. هر حرکتی که انجام داده‌اید؛ هر کلمه‌ای که بر زبان آورده‌اید؛ هر نگاه گناه آلودگی که به کسی انداخته‌اید؛ هر پوزخندی که به قصد تمسخر دیگران زده‌اید؛ حتی هر اندیشه یا نیتی که در ذهن داشته‌اید.

شدید، یک کلمه چهار حرفی به درد نخور است. نمی‌تواند میزان بدبختی مرا، میزان غم و اضطرابم را مشخص کند.

همه تلاشم این است که از گناه فاصله بگیرم. دیگر نمی‌خواهم مثل سابق در گودال‌های دنیا فرو روم. دیگر نمی‌خواهم به دنیا دل ببندم. _معنای حرفت این است که از جهان خاکی بیزاری؟ _بیزار نیستم. دنیای مادی را فقط یک منزل بین راه می‌دانم. منزلی پر از دام‌های خطرناک که باید خودم را از شرشان حفظ کنم. حفظ کنم تا بتوانم راهم را به سمت مقصد اصلی ادامه دهم.

چیزی زیباتر و تسکین‌بخش‌تر از مرگ، وجود ندارد. تو پس از مرگ، بی‌نهایت آزادی، آرامی. نگران امروز و فردایت نیستی. هیچ عامل ازاردهنده‌ای وجود ندارد؛ درد، دلشوره؛ حسرت؛ غم...

ما در این شهر، روزی صد بار می‌میریم و باز زنده می‌شویم!

مثل بچگی‌هایش روی زانویم می‌نشیند و حین آنکه هردو به خاطر رفتن یک نفر دیگر از زندگی‌مان سوگواریم، در آغوشش می‌گیرم.

مطمئنم اگر حرفی نزنم، وانمود می‌کند که ناراحت نشده، اما از درون نابود می‌شود.

«الان ۱۰ ساله که ندیدمت. تو اون مدت، به اندازه کافی با ادم‌های دیگه آشنا شدم، ولی رابطمون هیچ وقت به جایی نرسید، یعنی نمی‌تونست برسه. دلیلشم این بود که هیچ وقت نتونستم از فکرت بیرون بیام. با هر کسی که قرار می‌ذاشتم، در حقش ظلم کرده بودم» سیب گلویش بالا و پایین می‌رود. «حسی که به تو دارم... به هیچ‌کس دیگه نداشتم»

گاهی آدم‌ها دقیقاً همون کاری را می‌کنند که انتظار داری، و با این حال، باز هم ناامیدت می‌کنند.

مشکل بزرگ شدن بچه‌ها این است که می‌فهمند چیزهایی هست که نمی‌توانی قولی درباره‌شان بدهی.

قطع نظر از اینکه چه کسی هستیم و کجا زندگی می‌کنیم، همه ما در عمق وجودمان احساس می‌کنیم ناکامل هستیم؛ انگار چیزی را از دست داده‌ایم و باید آن را دوباره به دست آوریم. چیزی را گم کرده‌ایم و باید آن را پیدا کنیم. فقط اکثرمان هیچ‌گاه نمی‌فهمیم آن چیز، چیست؛ و از میان آن عده، ما که می‌فهمیم تعداد انگشت شماری می‌رویم و دنبال آن می‌گردیم.

حس نکردم قلبم شکسته یا پاره شده، اما پر از کلمات اون شده بود. از کلماتی که اون می‌گفت باد کرد تا اینکه خیلی سنگین ریخت پایین. دلم می‌خواست بلند شم و راه بیفتم برم، اما نمی‌تونستم تصور کنم به طور واقعی چه‌طوری می‌تونم از جام بلند شم، چطوری پاهام قادر بود این کارو انجام بده.

درد و رنج چیز عجیبیه. به محض اینکه تموم میشه توصیفش سخته، به محض این‌که از بین میره احساس دوباره‌اش سخته. فکر کنم حسش مثل غرق شدن باشه.

دنیا با او سر جنگ داشت و جنگیدن با سرنوشت در توانِ او نبود. نشست و گریه کرد، ساعت‌ها، از ته دل.

تظاهر به خوشبختی دردناک‌تر از تحمل بدبختی بود.

همیشه همین‌طور است. خاطره‌های بد از یاد آدم نمی‌روند.

اما گه‌گاه اتفاق‌های مهم با حادثه‌ای جزئی شروع میشوند.