بریده‌های کتاب آهی رن ✨

زندگی در دنیای واقعی برای مامان‌بزرگ سخت است.

«اگر نتونی از شر خاطره‌ھای بد خلاص بشی، مجبوری اون‌ھا را با چیزھای‌ شیرینی‌تر بپوشونی.»

... به او بگویم که چقدر از تنهاگذاشتنش عذرخواهم، که آن موقع فکر می‌کردم این تنها انتخابی است که می‌توانم بکنم. اما اشتباه می‌کردم. همیشه امکان انتخاب وجود دارد.

خاطرات اشباح و خدایان ممکن است گرد فراموشی گرفته باشد، اما خاطرات کتاب‌ها این‌طور نیست. قصه ها جاویدان هستند.

«این که هیچ جایی وجود نداره که بتونی از بخشش، فرار کنی. مخصوصاً بخشش از طرف آدم‌هایی که دوستت دارن.»

امید حس گیج‌کننده‌ای است. شکل‌گرفتن امید را درونم حس کردم، انگار زاغی داشت بال‌هایش را باز می‌کرد.

«دنبال سرنوشت نیفت، مینا. بذار سرنوشت بیفته دنبالت:)»

"دوباره از آن «هوم» های گنگش می‌گوید که، به دلایلی وصف‌ناپذیر، باعث می‌شود بخواهم هرچه در سینه دارم برایش روی دایره بریزم." پ.ن: از همون مدل «هوم» گفتن های مامان هاست وقتی داری براشون چیزی تعریف می‌کنی:›

...تو اون لحظه، هیچ‌کاری نکردن دردش از دست‌زدن به آتیش بیشتر بود.»

چشمانم را می‌بندم. ساکت است. آرام است. سکوت تالار خدای دریا تهی به نظر می‌رسید، اما سکوت این‌جا حس انتظار دارد، مانند نفسی حبس‌شده.

...دخترهایی مثل خواهرم، که می‌خوان عروس خدای دریا باشن، چون این‌که خودشون باشن خیلی براشون دردناک‌تره.»

پدربزرگم آرامشی را که در سکوت مشترک بود خوب درک می‌کرد.

اما شجاع بودن آسان‌تر بود وقتی او رو‌به‌رویم بود؛ وقتی من از سر خشمم به او نیرو می‌گرفتم؛ الان که تنها و سرد و بی‌کس هستم، شجاع بودن سخت است.

چشمانش مانند عمیق‌ترین بخش دریا سرد و ناشناخته است. درمی‌یابم که، بیشتر از نقابش برای پنهان کردن صورتش، چشمانش برای پنهان‌کردن افکارش زحمت می‌کشند.

...مقصردونستن خدایان(در مشکلاتتون) مثل مقصر دونستن خودِ زمین می‌مونه. به خودتون بنگرین تا دشمنتون رو پیدا کنین.»