بریده‌های کتاب تئودور

وقتی نمی‌خواهی هیچ‌کس را نومید کنی،وقتی به چنین مخمصه‌ای می‌افتی،اولین دروغ به دروغ بعدی می‌انجامد و سرانجام به کل زندگی‌ات بدل می‌شود.

اغلب اوقات،بعد از کلی عرق ریختن و جان‌کندن و سرانجام هم به جایی نرسیدن،احساسی از اعماق جان آدمی برمی‌آید و به او می‌فهماند که ارزش چندانی ندارد.

پیش از هر چیز،عشق تجربه‌ی مشترکی است میان دو شخص.اما این بدان معنا نیست که طرفین این ماجرا تجربه‌ی مشابهی را از سر می‌گذرانند.عاشقی هست و معشوقی،اما دنیای این دو زمان تا آسمان با هم فرق دارد.

همان طور که واقعا بود پذیرفتمش:مردی رهگذر.

هر آنچه به انسان ختم می‌شود،موقت است.

عاشق هر که باشد و هر چه انجام دهد،قرار نیست مسئولیت خوشحال کردن مدام شما،راضی نگه داشتن مدام شما،اطاعت کردن و بیرون کشیدن رنج از بدنتان و رو‌به‌رو شدن با سختی‌های زندگی شما را داشته باشد.

صمیمیت یعنی درک کردن و حس کردن یک فرد با تمام وجود بدون هیچ قضاوت و مقایسه‌ای.

توثع نداشته باشیم که عشق جریانی همیشگی باشد.

آغوش را فراموش نکنید.

تنها یک راه ما را در زندگی به جلو می‌برد:پذیرش درد و رد شدن از آن.

برای ساختن فرزندان در ابتدا باید خود را بسازی.

چه کسانی همواره بی هراس،آسوده و تا ابد شادمانند؟ تنها کسانی که بینشی ضعیف دارند؛یعنی مردم عادی و کودکان.

من نه تمایلی به این عیاشی‌ها دارم و نه وقت و پولش را دارم.من برای خرید کتاب به ذره ذره‌ی پولم نیاز دارم.

ناامیدی بهایی است که آدمی برای رسیدن به خودآگاهی می‌پردازد.

همه از غذای تکراری خسته می‌شوند.

افشای خود برای دیگری مقدمه‌ی خیانت است و خیانت انسان را مریض می‌کند.

او لجوجانه به آن چیزی که درکش کرده،چنگ می‌زند و نامش را ایمان می‌گذارد.

مهر و نشان آزادی چیست؟ اینکه دیگر از خود شرمسار نباشی.

مرگ دشوار است. من همیشه حس می‌کنم که پاداش نهایی مردگان این است که دیگر نمی‌میرند!

امید بدترین شیطان است،زیرا عذاب را به درازا می‌کشاند.