بریده‌های کتاب نرگس فرخی زاده

برخی چنین اند که بلندی خود را در پستی دیگری،دیگران می جویند. به هزار زبان فریاد می زنند که تو نرو تا ایستاده ی من بر تو پیشی داشته باشد! این گونه آدم ها، از آن رو که در نقطه ای جامد شده و مانده اند، چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند.

ای که میخواهی زندگی را در مرگ بیابی! اکنون هوایی را دریاب که زمانی نفس بود، نام های جدید از راه نرسیده و نام های قدیم از یاد رفته اند، جسم را زمان به فنا بَرَد و روح را هیچ؛ کمی زمان بده! چرا که هیچ نیستی جز گام هایی به سوی ابدیت ꧁꧂

تاریخ آدم را مثل آونگی میان آنچه بوده و آنچه مانده به حرکت در می آورد و مدام یادآوری می کند که زندگی هر انسان در ظرف تاریخ آنقدر کوتاه است که ارزش بسیاری از دردسر ها را ندارد.

همه کس و همه چیز حتی سگ و گربه هایی که اینجا هستند میتوانند ژولیت را ببینند الا رومئوی بدبخت. مگس ها شریف تر و مناسب تر از عشق بازی هستند تا من. آن ها میتوانند بر دستان زیبای ژولیت بنشینند و آن را ببوسند اما رومئو نمیتواند دستانش را بگیرد و ببوسد. مگس ها شبیه مردان آزاد میتوانند در شهر بمانند و من بیچاره باید تبعید شوم. با این اوصاف میگویید تبعید بهتر از مرگ است؟

زمین هم مادر طبیعت است و هم گور آن. گیاهان از دل زمین می رویند و هنگام مرگ، در دل زمین دفن میشوند. از دل زمین گیاهان و موجودات بسیاری به دنیا می آیند و زمین با منابعی عالی آنها را تغذیه میکند. هر چیزی که طبیعت به بار می آورد خصوصیتی ویژه دارد و منحصر به فرد است. گیاهان دارویی، علف ها و حتی سنگ ها نیرویی عالی درون خود دارند. هر گیاه و موجودی که بر روی زمین باشد، حتی سمی و خطرناک، ارزشمند و مفید است. اگر گیاه یا حیوانی بد و خطرناک باشد حتما یا به طور نادرست از آن استفاده شده یا به حریم آن تخطی شده است. درباره فضیلت انسان هم این مسئله صدق میکند؛ اگر از آن سوءاستفاده شود، به تباهی و فساد کشیده خواهد شد.

رومئو: بانو، من به این ماه تابان قسم میخورم که... ژولیت: به ماه قسم نخور، ماه همیشه در حال تغییر کردن است. موقعیت ماه در آسمان هر ماه تغییر میکند. من نمیخوام که تو همچون ماه بی ثبات باشی.

راز ها فقط برای مردمی که از وجودشان بی خبرند راز هستند و وقتی با دیگری در میان گذاشته میشوند به شکل دروغ درمی آیند. همانطور که کرم های ابریشم به پروانه تبدیل میشوند، دروغ های زیبا هم میتوانند به دوردست ترین نقاط پرواز کنند.

اعتماد قرض گرفتنی نیست، اگر آن را از کسی بگیری نمیتوانی دوباره پسش بدهی.

تنها نبض زندگی بود که میزد، حتی اگر به بهای بعضی از بازیگرانش تمام میشد. زیست شناسی، درست و غلط را یک رنگ واحد میداند که مقابل نور های متفاوتی قرار گرفته اند.

زندگی این مهارت را به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

باید بگویم حالا که تمام شده احساس ارامش میکنم در پایان فقط میتوانستم احساس تأسف کنم برای آنهمه عمری دراز تر... بدرود