بریده‌های کتاب Moon

فقط می ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم

به این باور رسیده ام خطرناک ترین آدم دنیا کسی است که حس پشیمانی ندارد . کسی که هرگز عذرخواهی نمی‌کند و درنتیجه در صدد طلب بخشش بر نمی آید . چون در نهایت احساساتمان است که تضعیفمان میکند ، نه اعمالمان .

گفت :(( مرا یادت هست ؟ )). دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است ؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچ کس نیستم ؟

میبینید ، اشکم جاری است ، ناستنکا ، بگذارید جاری باشد . بگذارید اشکم بیاید . به کسب کاری ندارد . خودش خشک می‌شود .

احساس انسان نابود نمیشود ، پرعیار تر میشود .

ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدید تر احساس میکنیم

اتاقش تاریک و جانش خالی و دلش افسرده .

انگاری همه‌ فراموشم کرده بودند ، مثل این بود که همه‌شان مرا حقیقتا مرا بیگانه می‌شمردند .

انگاری همه فراموشم کرده بودند .

آسمان به قدری پر ستاره و روشن بود که وقتی به آن نگاه میکردی بی اختیار می‌پرسیدی آیا ممکن است چنین آسمانی این همه آدم های بدخلق و بوالهوس زیر چادر خود داشته باشد ؟

و شاید تقدیرش چنین بود که لحظه ای از عمرش را باتو همدل باشد .

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد ، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد .

آیدین گفت : (( من دنبال خودم در گذشته ها میگردم. ما چیز هایی در گذشته داشته ایم که حالا نداریم .))

عاشقش شده بود اما حتی به خود هم نمی‌توانست بگوید که عاشق اوست.

و به راستی روح شیطان اگر می‌سوخت آن همه صدا و دود نداشت.

اما ای‌کاش زنده می‌ماند و می دید که من چه می کِشم.اگر میدید که من از دست این بشر چنان به ستوه می آمدم که ناچار میشدم اورا به نرده های ایوان بالا زنجیر کنم ، به حال من گریه میکرد .

بودنش یه مصیبت بود و نبودنش هزار مصیبت.

آن مادر مهربان که همه محبتش را شش دانگ به اسم آیدین انگشت زده بود ، یک بار هم نگفت :(( اورهـانِ مَـن .))

تنهایی را بیش تر از همه چیز دوست داشت.