بریده‌های کتاب نازنین مهدوی

اصلا شماها به تنبلی عادت کردین. از دروازه شهر در می‌آیین، یه جست می‌زنین روی هر گلی که بخواین می‌شینین. واسه همینه که بال‌هاتون انقدر کوچیک شده و طاقت پریدن ندارین. واسه همینه که از کوچ کردن می‌ترسین. ما که روی پای خودمون وایسادیم و آزاد توی دنیا می‌گشتیم یه خرده هم تحمل سختی رو داشتیم.

واسه‌ی ماها زندگی اینش مهم نیست که خوراکش مرتب باشه. زندگی هر جور باشه می‌گذره. اما اینش مهمه که بتونیم هر روز بوی رفته‌هامون رو بشنویم. یادگاری‌هاشون رو ببینیم. و ذکر خیرشون رو بکنیم.

گوته دستاوردهای عاطفی و روانیِ اندیشه و هنر رمانتیک _به ویژه کشف مجدد احساسات کودکی_ می‌تواند انرژی‌های انسانی عظیمی‌ را آزاد سازد، انرژی‌هایی که می‌توانند بخش وسیعی از قدرت و ابتکار لازم برای تحقق برنامه بازسازی اجتماعی را تولید کنند.

او اما دستش به روزنامه نرسید. روزنامه‌ها یک روز دیرتر به اراک می‌رسید. مثل سایر چیزها. شهرستان‌هایی که هر چه دورتر بودند، هی دیرتر می‌رسیدند. به همه چیز. در تمام صف‌ها...

من نمی‌دانم اینجا با این دست‌هایم چه بکنم. دیت‌هایمفاینجا جور عجیبی بیکار افتاده. مثل اینکه مال آدم دیگری است.

ما حداقل ۲۰۰ سال عقب افتاده‌ایم. ما هنوز چیزی به دست نیاورده‌ایم. موقعیت معینی در برابر گذشته نداریم. کاری غیر از نظریه‌بافی و شکایت از درد غربت و عرق‌خوری نمی‌کنیم. واضح است که اگر بخواهیم در حال زندگی را شروع کنیم، باید قبل از هر چیز گذشته را جبران کنیم و آن را ببوسیم و کنار بگذاریم. و جبران گذشته فقط با رنج امکان دارد.

حالا به ایم مطلب رسیده‌ام که آدم‌هایی پس از پنج سال تدریس دیوانه می‌شوند که آدم‌های برجسته‌ای باشند. آن معلم هندسه این‌طور بود. آدم‌های کودن و بی‌خاصیتی مثل ما فقط احمق می‌شوند. هر چه بیش‌تر درس بدهند، احمق‌تر می‌شوند.

این چه زندگی تکراری و لوکس و بی‌مزه ای است؟!