بریده‌های کتاب نسترن امیری

برای اولین بار در زندگی به نحوی مبهم حس می کردم که مرده ها نمرده اند بلکه در همین دنیا، به یک شکلی، بی اینکه از بین بروند، به زندگی شان ادامه می دهند.

آن موقع این را نمی دانستم که بعضی ها خیلی قبل از مرگ واقعی شان می میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آنها را دیده ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به راستی زنده بوده اند.

عیب بزرگ مردها این است که از حساس بودن دل خودشان شرم دارند. این هم از غرور است.اما غروری دروغین. بهتر بود در بعضی موارد از هوش و قدرت استدلال خودشان خجالت بکشند. زیرا اغلب در قضاوت اشتباه می کنند. ص ۳۳۳

سرسختی در تلاش برای رسیدن به هدف را بزرگترین فضائل می شمرد .این فضیلت در چشم او نشان اصالت شخصیت بود و ثابت قدمان را ولو منظورشان حقیر بود همیشه حرمت می گذاشت. می گفت: « مردان راستین آنهایند.» صفحه ۲۶۸

روزگار همیشه بر یک قرار نمی ماند روزوشب است. روشنی دارد، تاریکی دارد پایین دارد.بالا دارد. کم دارد بیش دارد. دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده. تمام می شود. بهار می آید. ص ۱۱۷ #جای_خالی_سلوچ

آدم باهوش فقط سکوت می کند، پر حرفی کار احمق هاست. ص ۳۶۸

دوست عزیز، «حقیقت همیشه زنگ نادرستی دارد. اگر بخواهید این زنگ را از آن بزدایید باید اندکی دروغ به آن بیامیزید.این کاری است که مردم همیشه کرده اند.» ص ۲۹۴

انسان هر چه قدر سیاهروزتر باشد، یا قومی هر قدر زیر پاافتاده تر و بینواتر باشند، امید اَجر اخروی و رؤیای بهشت در دلشان ریشه دارتر است، خاصه وقتی صد هزار مبلّغ مذهبی مدام بر آتش این امید بدمند و منافع خود را در آن بجویند. ص ۲۶۱

انسان هر قدر نجیب تر باشد سرّ ضمیرش در آینهٔ چهره اش نمایان تر می شود. ص۲۶

سیاه چاله هایی سهمگین، بارها در زندگی ام مرا در کام خویش فرو کشیدند، اما آن خورشید تابان از پس تمام دستان روزگار بلندا و اقتدار خویش را به من ثابت کرد.« یداللّه فوق ایدیهم» را با تمام ارکان وجودم چشیده بودم.یداللّه مگر کسی بود جز مولی الموحدین امیرالمومنین (ع). ص ۷۹

تقدیر، ماجرای شگفتی است.وقتی که همه چیز را آن طور می یابی که می خواهی، ناگهان دستی از غیب، همه چیز را به هم می ریزد و تو را به این یقین می رساند که کاره ای نیستی. ص ۷۷

شنیده بودم نجف طور دیگری است؛ سبک و آرام . انگار در خانه ٔ پدری ات نشسته ای و در خنکای نسیم محبت، آرام می شوی. ص ۱۶

آخر، اگر احتیاج به کمک داشتید، چه می کنید؟ همان که همیشه کرده ام: چشم می پوشم. 💔 ص 1569

آنت می اندیشید .می اندیشید که کشیدن بار کسانی که دوست می داریم بس لذت بخش است. ولی این هم بسیار لذت بخش است اگر گاه گاه بار ما را هم اندکی دیگران بکشند! و این تجملی است که فراوان در دسترس نیست. ص ۱۴۱۱

کدام زن هرگز می تواند زخم هایی که را که بر غرور یا بر قلبش وارد آمده است از یاد ببرد؟ ص ۱۳۷۳

حرف نزدن دلهره ای بود، و حرف زدن و درست فهمیده نشدن دلهره ای دیگر.

آن که دوستش داریم همه گونه حقی بر ما دارد، حتّی حق آن که دیگر دوستمان نداشته باشد. و نمی توان از او رنجشی به دل گرفت، بلکه تنها باید از خود رنجید که چرا باید آن قدر کم شایستهٔ محبت باشیم که دوست ما را ترک کند .و این خود دردی کشنده است.

خودت خوب می دانی که مردم را نمی توان عوض کرد! هر کار که برای شان بکنی، همان که هستند می مانند: همان سوداها، همان پیشداوری ها، همان کوری که نام عقل یا ایمان بدان می دهند و هرگز چیزی جز یک دیوار- جز صدف حلزونیشان - نیست: زیرا، برای زنده بودن لازمش دارند.

خوشبختی چیزی نیست که بتوان بر آن قیمت گذاشت، بلکه یک کیفیت ذهنی و وجودی است.