بریده‌های کتاب نرگسف

باید همیشه به جزئیات دقت کرد. جزئیات اهمیتی ابدی دارند چرا که تنها در صورتِ فهم آن‌هاست که می‌توان با کلیات و سرآخر با جهان هماهنگ شد.

بار گذشته سنگین بود، چشم‌انداز آینده هم اما کششی داشت. مگر می‌شود در یک نقطه ماند؟ مگر می‌توان؟

وقتی هم از معرکه به‌در می‌آیی، هنوز در معرکه‌ای! معرکه هنوز در توست.

اما تاریکی را تو با دل روشن می‌توانی ببینی. وقتی دل تو از شب هم تاریک‌تر است، دیگر چه رنگی می‌تواند داشته باشد شب؟

《و اگر دم نزنم؟》 باز هم می‌آزاردت. آرامت نمی‌گذارد. تنها امیدِ فراموشی هست. اما چه چیز را می‌توان فراموش کرد؟ همه‌چیز را؟!

آدم درد را از یاد می‌بَرد، اما خطر نزول درد را هرگز.

به خود آمد. سرما تکاندش. چه دور! چه‌قدر از خود دور شده بود! کجا رفته بود؟ یاد... یاد. واگشت.

می‌شود چیزی سال‌ها در تو گم باشد و تو از آن بی‌خبر بمانی؟

نوشتن شبیه ناهشیاری است و کاری می‌کند که واقعاً بخواهی رها شوی؛ واقعاً بخواهی خودت را پیش چشم دیگران بگذاری و از تجربه‌هایت اثری هنری بسازی، با این‌که می‌دانی دیگران نگاهت می‌کنند، با این‌که خجالت می‌کشی و با این‌که دنیا و تردیدهایت درباره‌ی خودت کارت را سخت می‌کنند.