مگر نه این‌که می‌توان چند صباحی را در دیاری دورافتاده گذراند و حیرت کرد از این‌که به‌راستی چنین زندگانی هم امکان دارد و چنین انسان‌هایی وجود؟
و مگر نه این‌که مطالعه‌ی کتاب خوب هم به‌نوعی سفر محسوب می‌شود؟ و به‌نوعی زندگانی؟
من مرگان را، عباس را، ابراو، هاجر و تمام آن‌ افراد را زندگی کردم و حیرت کردم که مگر می‌شود؟ مگر چنین زندگانی ممکن است؟
و چه چیزها و چیزک‌های بسیاری آموختم؛ درست همان‌گونه که در سفر می‌توان دید و آموخت.
جای خالی سلوچ برای من تجربه‌ی ۲۰روزه‌ای دل‌نشین و البته دل‌خراش بود. و درشگفتم از این‌که جناب دولت‌آبادی چگونه توانسته چنین روزگاری خلق کند و مسبب شود که من صفحات اول را در جای خالی سلوچ جاگیر شوم و پس از آخرین صفحه، توبره به‌دست از زمینج خارج.
بابت آفرینش این اثر از جناب دولت‌آبادی بسیار ممنونم و فکر می‌کنم حالا کمی بیشتر آماده‌ باشم برای آغاز کلیدر.
      

        تجربه‌ی دوست‌داشتنی و جالبی بود. نگارش پرجزئیات چوبک باعث می‌شود آدم فراموش کند که هرگز به بوشهر سفر نکرده است، کتاب را که باز می‌کند، بوی دریای شور را در سرش حس می‌کند و هرم گرما بر تنش می‌نشیند. 
درکل، اثری شسته‌رفته با روایتی به‌غایت روان و پرکشش بود، و درست همانگونه که انتظارش را می‌کشیدم به پایان رسید. پایانش شگفت‌زده‌ام نکرد اما دلنشین بود.
لذت بردم.