بریده‌های کتاب نرگس

هیچ‌کس یک روزه کاملا شکست نمی‌خورد. همیشه باید به روزهایی که راه‌اند امیدوار بود.

هروقت منتظر اتفاق خوشایندی هستی، مطمئن باش که کم یا زیاد ناامید می‌شوی. هیچ چیز هرگز آن‌طور که انتظار داری، نمی‌شود. خب، شاید این حرف درست باشد. اما یک جنبه‌ی خوب هم دارد؛ چیزهای بد هم هرگز آن‌طور که انتظار داری نمی‌شوند، یعنی همیشه کمی بهتر از چیزی می‌شوند که فکرش را کرده‌ای.

اگر نمی‌توانی خوشحال باشی، تا جایی که می‌توانی خوشحال باش.

چه روز باشکوهی! چقدر خوب است که در چنین روزی زنده‌ایم! بیچاره آنهایی که هنوز به دنیا نیامده‌اند؛ چون چنین روزی را از دست دادند. البته ممکن است آنها هم در طول عمرشان روزهای خوبی داشته باشند، اما چنین روزی هرگز تکرار نمی‌شود.

نصف لذت هر چیز، انتظاری است که برایش می‌کشی. ممکن است خیلی چیزها را به دست نیاوری، اما می‌توانی از انتظار کشیدن برایشان لذت ببری.

فرق دارد که حرفی را خودت بزنی یا از زبان دیگران بشنوی. تو عیب‌های خودت را قبول داری، اما همیشه امیدواری که دیگران با تو هم عقیده نباشند.

واقعا جالب است که آدم با دقت به اطرافش نگاه کند و چیزهای جدیدی کشف کند. همین باعث می‌شود که از زنده بودنت احساس خوشحالی کنی.

تا کسی مصیبت بزرگی نکشیده باشد نمی‌تواند به ارزش صلح و صفا و وارستگی خیال پی ببرد.

کتاب، برایم دنیای تازه‌ایست. حرف‌های تازه و کارهای تازه. همچین جذب نوشته‌های کتاب می‌شوم که اگر بیخ گوشم توپ بترکانند، حالی‌ام نمی‌شود. مثل آدم تشنه که به آب رسیده باشد، هر جمله برایم شده است یک جرعه آب گوارا. آب خنک، صاف و زلال که بهم جان می‌دهد.

از آدم تو دنیا فقط یه بدی میمونه و یه خوبی... همه باید سرشونو بذارن رو سنگ لحد. هیچکسم از یه کفن بیشتر نمیبره. اگه ما آدمای یه‌لاقبا به همدیگه کمک نکنیم کی به دادمون میرسه؟ ماها خودمون باید به فکر خودمون باشیم... باید متحد بشیم، جدا جدا هیچ‌ کاری از دستمون برنمیاد. خرد می‌شیم، نابود می‌شیم، باید به همدیگه جوش بخوریم، مثه آهن، مثه فولاد...

شما طردم کرده بودید، شما آدم‌ها. با آن سکوت تحقیرآمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده خاطرم کردید. حالا من مسلماً حق دارم بین شما و خودم دیوار بکشم.

اگر شما فکرتان را به زبان بیاورید، با کلمات بیانش کنید، آن وقت بسیار احمقانه به نظر می‌رسد؛ آدم حتی شرمنده می‌شود. اما چرا؟ دلیل خاصی ندارد، چون همه‌مان آدم‌های مزخرفی هستیم و تحمل حقیقت را نداریم.

آخ، زن عاشق معایب و حتی بدجنسی‌های مرد محبوبش را توجیه می‌کند، طوری که خود مرد تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی‌هایش بیاورد.

بزرگواریِ جوانی خیلی جذاب و دل‌فریب است، اما به یک جو نمی‌ارزد. حالا چرا نمی‌ارزد؟ چون ارزان به دست آمده، برای به دست آوردنش تجربه‌ای کسب نشده. این‌طور بگویم که از مظاهر اولیه‌ی زندگی است. بگذار سختی بکشی، آن وقت بزرگواری‌ات را می‌بینم! بزرگواری ای که حاصل تجربه نیست، ارزان است و حتی اگر جانت را در راهش قربانی کنی باز هم ارزشی ندارد چون فقط از سر جوشش جوانی و سرریز نیرو و انرژی است، از روی اشتیاق شدید به زیبایی!

دنیا بدون او، خاطره‌ای زنده است. سیاهه‌ای از همه چیزهایی که دیگر هرگز از آن‌ها لذت نخواهم برد.